Μια φορά κι έναν καιρό
Ήταν ένας άντρας που πήγε να επισκεφτεί έναν φίλο του.
Μόλις μπήκε στο σπίτι, είδε ότι ο φίλος του είχε έναν παπαγάλο μέσα σε ένα όμορφο κλουβί.
Το πουλί, νιώθοντας την παρουσία του επισκέπτη, φώναξε,”Ελευθερία, Ελευθερία!”
Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ενοχλήθηκε από την κατάσταση, αλλά αποφάσισε να αγνοήσει τον παπαγάλο.
Ο φιλικός άντρας, από την άλλη πλευρά, ήταν ανήσυχος με τη σκηνή, αλλά, από σεβασμό, παρέμεινε σιωπηλός.
Λίγες μέρες αργότερα επέστρεψε στο σπίτι του φίλου του και ο παπαγάλος έκανε πάλι το ίδιο ακριβώς, φωνάζοντας, “Ελευθερία, Ελευθερία!”
Ο φτωχός, αυτή τη φορά, ενοχλήθηκε πολύ από την απόγνωση του ζώου.
Η αγωνία και η θλίψη του παπαγάλου δεν έφυγαν από το μυαλό του καλού ανθρώπου.
Μια μέρα έμαθε ότι ο φίλος του, ο ιδιοκτήτης του άτυχου πουλιού, έφευγε και επινόησε έναν τρόπο να μπει στο σπίτι του.
Μέσα, πήγε κατευθείαν στο κλουβί του παπαγάλου και με ένα χαμόγελο στο στόμα και στην καρδιά, άνοιξε την πόρτα, ώστε, τελικά, ο παπαγάλος να βγει και να απολαύσει την πολυπόθητη ελευθερία του.
Το πουλί, βλέποντας την πόρτα ανοιχτή, έπιασε τις μπάρες στο πίσω μέρος του κλουβιού με έναν τρομαγμένο αέρα και φώναξε με έναν μπερδεμένο τρόπο: “Ελευθερία, Ελευθερία …”
Ας βάλουμε τον εαυτό μας στο μέλλον.
Θα μπορούσε να είναι 20, 30, 40 χρόνια μπροστά.
Είμαστε γέροι.
Αναπόφευκτα θα κάνουμε απολογισμό της ύπαρξής μας.
Οι ερωτήσεις που θα μας στοιχειώσουν είναι «Πώς έζησα;», «Έζησα με την ένταση που ήθελα;», «Τι κατάφερα;», «Έζησα όλες τις περιπέτειες που με έκαναν να μένω ξύπνιος για ώρες και ώρες με την καρδιά μου να χτυπά πιο γρήγορα; »,« Σ ’αγάπησα αρκετά;», «Αγκάλιασα όλους όσους ήθελα να αγκαλιάσω;», «Έδωσα όλα όσα είχα;», «Βοήθησα αυτούς που το είχαν ανάγκη;» ; »,« Έχω συγχωρήσει τις αδυναμίες των άλλων; »,« Έχω συγχωρήσει τον εαυτό μου για τις επιλογές μου; »,« Σε τι βελτιώθηκα ως θεϊκό ον; »,« Ποια κληρονομιά αφήνω στη Γη; »
Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις είναι συχνά απογοητευτικές.
Η σιωπή ανταποκρίνεται σε πολλά από αυτά, ενώ το πρόσωπό μας χάνει το χαμόγελο και τη λάμψη του. «Κι αν;» «Και αν ήμουν πιο τρελός, πιο αυθόρμητος, πιο γενναίος, πιο ελεύθερος;» «Τι θα γινόταν αν είχα κατακτήσει τον φόβο μου, την ανασφάλειά μου;»
Όλα θα ήταν διαφορετικά.
Άφησα τις απόψεις των άλλων να καθοδηγήσουν το πεπρωμένο μου, ή μάλλον, επέτρεψα σε άλλους να έχουν αυτή τη δύναμη πάνω μου.
Παραμέρισα την προσωπική μου ευθύνη, για αυτό ή για εκείνο, αλλά ναι, ήμουν εγώ που το επέτρεψα. “Ω, αν μπορούσα να επιστρέψω…..!
Μέχρι τότε, θα είναι πολύ αργά.
Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν, μέσα μας, μορφές που είναι δύσκολο να ξεπεραστούν.
Είναι πρόγονοι.
Έχουμε ξεπεράσει μερικούς, φυσικά, αλλά γιατί οι άνδρες και οι γυναίκες αισθάνονται σχεδόν υποχρεωμένοι να είναι, φυσιολογικοί;
Πρέπει να παντρευτούμε πριν από τα 30. Οι φίλοι μου είναι ήδη παντρεμένοι και έμεινα πίσω.
Επιπλέον, πρέπει να χτίσουμε μια λαμπρή καριέρα, ακόμα κι αν μας κοστίζει πολλές θυσίες, συνήθως συναισθηματικές.
Γιατί πρέπει; Που γράφεται αυτό; Γιατί πρέπει να ζούμε μια ειδυλλιακή ζωή;
Πόσο κουραστικό,πόσο τρελό!
Η ζωή μας είναι σπάνια τέλεια, και αν είναι, είναι επειδή είμαστε σε ειρήνη με το παρελθόν και το παρόν.
Τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα πετάξουν, η καριέρα τελειώνει στα 65 και μετά;
Τότε είμαστε εμείς.
Και τότε θα αισθανθούμε ότι κάτι άλλο μας λείπει, λείπουμε εμείς.
