Μητέρα, συγχώρεσε με που εξακολουθώ να τρέφω μνήμες πόνου, που δεν ξεχωρίζω ότι είσαι ένα πνευματικό ον που στοργικά προετοιμαζόταν να με φέρει στη μήτρα σου, ώστε να έχω ευκαιρίες για ανάπτυξη στη Γη.
Συγχώρεσε με που σου μιλάω έτσι κι αλλιώς, που δεν ξέρω ότι έχουμε μια κοινή διαθήκη, που πληγώνω τα συναισθήματά σου από τις δικές μου αντιλήψεις.
Συγχώρεσε με για κάθε λεπτό που νόμιζα ότι όλα αυτά αφορούν εσένα και όχι εμένα.
Συγχώρεσε με για την ιστορία μας μαζί, που θέλω να την αλλάξω, που δεν μπορώ να ξεπεράσω τις διαφορές μας.
Συγχώρεσε με που δεν συνειδητοποιώ το νόημα σου στη ζωή μου, ποια ήσουν πραγματικά, γιατί μέσα από εσένα έβλεπα μόνο το παιδί που πληγώνετε μέσα μου, γιατί ένιωσα μόνο αυτόν τον πόνο μέσα μου.
Προσπαθώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου εντελώς και να το κάνω τώρα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε ευχαριστώ που με μια πράξη συνειδητής ή ασυνείδητης αγάπης με έφερες στη ζωή, σε αυτόν τον κόσμο και έκανες ότι μπορούσες για να σε γνωρίσω και να ζω με τον καλύτερο τρόπο.
Σου δίνω χάρη γιατί υπάρχεις κάπου στο είναι μου και που με ακούς τώρα.
Λυπάμαι για τις μνήμες του πόνου που μοιράζομαι μαζί σου, σου ζητώ συγχώρεση που ένωσες το δρόμο μου στο δικό σου για να θεραπευτούμε.
Σε ευχαριστώ γιατί είσαι εδώ για μένα και σε αγαπώ που είσαι αυτή που είσαι.
Σε αγαπώ γιατί είσαι στις αναμνήσεις μου.
Τιμώ τη ζωή μου και τη δική σου όπως ήταν, όπως είναι.
Σέβομαι το φως σου, αυτή είμαι εγώ, ο σπόρος ο δικός σου.
Και έτσι είναι.
Σας αγαπώ αγαπημένες μου αναμνήσεις.
Λυπάμαι, Παρακαλώ Συγχώρεσε με.
Είμαι ευγνώμων.
Σ’ αγαπώ Μαμά.
Η πνευματικότητα μου με θρέφει, αλλά είναι η καταγωγή μου, που με κρατάει με ευγνωμοσύνη στο τώρα το δικό μου.
