Το ιερό είναι γύρω μας
Υφασμένο με ιστορίες και αστέρια, στην πλούσια υφή του εδάφους και σε ορισμένα όνειρα που έρχονται συγκεκριμένες νύχτες.
Και όμως είναι επίσης κρυμμένο, ξεθωριάζει από την όραση, ξεχασμένο, χαμένο, στο σκληρό φως μιας πραγματικότητας της κοινωνίας που ζούμε.
Αυτή είναι η πιο παράξενη ιστορία της σημερινής μας εποχής
Ότι κάτι τόσο σημαντικό, το οξυγόνο της ψυχής, παραμένει απαρατήρητο, ακόμη και στην παρουσία του.
Η κουλτούρα μας αναζητά απαντήσεις σε τόσες πολλές ερωτήσεις, τα σωματίδια της ύπαρξης, τα γονίδια που αποτελούν το σώμα μας και όμως αφήνει αναπάντητο αυτό που είναι πιο ζωτικής σημασίας.
Τι έχει συμβεί στο ιερό που μόνο του μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή.
Την απλή αλήθεια που ήταν γνωστή σε όλους τους πολιτισμούς πριν από εμάς;
Η ίδια η φύση της ύπαρξης, της ζωής και όλης της δημιουργίας που είναι ιερή.
Και όμως η έλλειψη συνειδητοποίησης, η έλλειψη συσχέτισης του πολιτισμού μας με τη δημιουργία ως ιερή, καλύπτει το φως της.
Η λήθη είναι το πιο ισχυρό δηλητήριο της ιερής φύσης της δημιουργίας, είναι η πιο επιζήμια και επικίνδυνη συνειδητοποίηση.
Βυθίζεται στους πόρους της ύπαρξής μας, καθιστώντας τη ζωή χωρίς νόημα, πριν ακόμη αρχίσει να ανθίζει.
Το ιερό δεν είναι ιδέα αλλά ουσιαστική πραγματικότητα.
Εσωτερικά είναι μια ουσία φτιαγμένη από φως και την αγάπη του Θεού στην οποία γράφονται τα βαθύτερα μυστικά όλης της ύπαρξης.
Είναι υφασμένη στον ιστό της δημιουργίας και ανήκει στη βαθύτερη υπόσχεση
Ότι η ζωή δεν είναι μόνο επιβίωση, αλλά και γιορτή αγάπης.
Σε αυτήν την ουσία γράφονται όλα τα ονόματα της δημιουργίας, ονόματα που ενσαρκώνουν τον ατομικό σκοπό κάθε πράγματος που υπάρχει, καθώς και την ενότητα του οποίου είμαστε όλοι μέρος.
Χωρίς αυτήν την ιερή ουσία θα ήμασταν απλώς ένα φυσικό αντικείμενο, ένας πλανήτης που περιστρέφεται μέσω του διαστήματος, χωρίς νόημα ή σκοπό.
Και όμως αυτή η ουσία έχει καλυφθεί, ξεχασμένη από έναν παγκόσμιο υλιστικό πολιτισμό που έχει χάσει την επαφή με τις ρίζες του στο ιερό.
Και όπως ακριβώς το φως μέσα στον άνθρωπο, η σπίθα στην ψυχή που φέρει το μυστικό της ατομικής μας ζωής, μπορεί να καλυφθεί από τη σκόνη του κόσμου, έτσι και αυτή η ιερή ουσία έχει χαθεί στα πρότυπα του καταναλωτισμού μας, το να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο, τους ωκεανούς και τα δάση του, ως κάτι ξεχωριστό από εμάς, για να γίνει τοξικό μέσω των ατελείωτων επιθυμιών μας.
Εάν μπορούμε να ακούσουμε την κραυγή της Γης, να νιώσουμε αυτήν τη θλίψη στην ψυχή μας, τότε ανοίγει κάτι στην καρδιά μας.
Δεν είμαστε ξεχωριστοί από τη Γη, η απώλεια της είναι η απώλεια μας, η κραυγή της είναι η κραυγή μας.
Η καρδιά μας γίνεται η προσευχή της Γης που καλεί και αγαπά το κάλεσμά της.
Βρισκόμαστε με τις απλές ανθρώπινες αξίες της αγάπης και της φροντίδας
Αγάπη και φροντίδα για τη Γη και τους μυριάδες κατοίκους της.
Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τα μικρά πράγματα με αγάπη είναι αυτά που χρειάζονται, πράξεις ριζωμένες στην αγάπη, στην καλοσύνη, γιατί σε αυτές τις ιδιότητες υπάρχει η ψυχή, και μόνο όταν υπάρχει η ψυχή μπορούν να συμβούν τα θαύματα, μπορεί η μαγεία να ζωντανέψει και οι προσευχές μας να πραγματοποιηθούν.
Γιατί μέσα από την αγάπη ολοκληρώνεται όλη αυτή η δημιουργία, η αγάπη είναι η μεγαλύτερη δύναμη που θεραπεύει.
Δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε αυτό που έχουμε καταστρέψει μόνο μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας, όσο και αν βοηθούν με δικό τους τρόπο.
Το ιερό είναι ακόμα γύρω μας, χρειάζεται την προσοχή μας, χρειάζεται την αγάπη μας, ακόμη και όταν αρχίζει να εξαφανίζεται, καλυμμένο από την αδιαφορία μας, ακούγοντας την κραυγή του.
Γιατί είμαστε η προσευχή της Γης.
Τότε η Γη μπορεί να ξυπνήσει ξανά και να μοιραστεί μαζί μας τη βαθιά σοφία της.
Τότε η Γη μπορεί να ξυπνήσει ξανά και να γιορτάσει μαζί μας.
Πρέπει όμως πρώτα να θυμηθούμε να επιστρέψουμε σε αυτό που είναι το ιερό μας μέρος.
Στην κρυφή μουσική της δημιουργίας, στον κραδασμό του καρδιακού παλμού όλου του κόσμου.
