Ένας άγγελος που ξεχάστηκε είσαι.
Ξεχάστηκε και χάθηκε στους λαβύρινθους της σκέψης.
Κοίταξες τους άλλους, τους είδες διαφορετικούς και σκέφτηκες ότι είσαι λάθος.
Ότι χρειάζεται να έχεις συγκεκριμένη συμπεριφορά για να μπορείς να ζήσεις ανάμεσα τους και χάθηκες.
Δεν κατάλαβες ότι χρειαζόταν να παραμείνεις διαφορετικό.
Ότι χρειάζεται να γίνεις διαφορετικός μήπως και καταφέρεις να τους ξυπνήσεις από το λήθαργο που τους έφερε η ύλη.
Μήπως καταφέρεις και τους κάνεις να ενθυμηθούν από πού έρχονται, ποιοι ήταν κάποτε και πώς μπορούν να μεταμορφώσουν τις σκιερές τους στιγμές σε φωτεινές.
Μετανάστες στην ύλη όλοι μας αφήσαμε πίσω την κοινή πατρίδα και ντυθήκαμε ρούχα από χώμα και νερό, κυλήσαμε στην γη δακρύζοντας.
Είχαμε βλέπεις δύσκολο έργο να εκπληρώσουμε.
Και πώς να παραμείνουν ελαφροπάτητα τα βήματά μας όταν από την πρώτη κιόλας στιγμή μας αγκαλιάζει η λήθη.
Αυτός είναι ο προορισμός μας, το έργο που χρειάζεται να εκπληρώσουμε όλοι μας, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, βαδίζοντας το δικό του μονοπάτι.
Πρώτα να ενθυμηθούμε ποιοι είμαστε και μετά αυτό, να το μοιραστούμε με τους άλλους.
Να ξανανιώσουμε τα φτερά στην πλάτη μας και ανοίγοντας τα να απλωθούμε στη απεραντοσύνη.
Έτσι κι αλλιώς, εκείνη την ιερή ώρα του θανάτου, όταν το σώμα γλιστράει προς τα κάτω παρασύροντας το πέπλο της λήθης, αφήνοντας την ψυχή να πετάξει ελεύθερη ξανά με όλη τη σοφία της ύπαρξης να την πλημμυρίζει, εκείνη την ώρα υπερβαίνουμε μυαλό και συναισθήματα, νιώθουμε πέρα από τις πέντε μας αισθήσεις και αποκαλυπτόμαστε ενθυμούμενοι ξανά.
Μην κλαις λοιπόν γι΄ αυτούς που φεύγουν, γίνονται άγγελοι ξανά, για μας να κλαις που βασανιζόμαστε μέσα στην σπηλιά του Πλάτωνα προσπαθώντας να βρούμε το φως και ξεχνάμε τα φτερά μας.
{despoina palamari-pulseoflove.}
