Icicupi (προσφορά του εαυτού)
Κατά τη διάρκεια της ζωής μας εδώ στη Μητέρα Γη, είμαστε αντιμέτωποι με πολλές καταστάσεις που μας υποχρεώνουν να κάνουμε παραχωρήσεις, θυσίες, να εγκαταλείψουμε κάτι υπέρ κάποιου, υπέρ μιας αιτίας, μιας περίστασης.
Ίσως δουλεύουμε σε ένα μέρος που δεν μας κάνει ευτυχισμένους, αλλά αυτό εγγυάται τα προς το ζην της οικογένειάς μας.
Ή ίσως πρέπει να σταματήσουμε να εκπληρώνουμε μια ευχή, όπως ένα ταξίδι διακοπών, λόγω κάποιου που χρειάζεται τη φροντίδα μας.
Οι γονείς γενικά, παραμερίζουν τις επιθυμίες τους, για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες ή τις ανάγκες των παιδιών τους.
Άπειρες είναι οι μορφές θυσίας.
Υπάρχουν δύο τρόποι εξέτασης καταστάσεων όπως αυτές.
Το ένα είναι να εξεγερθούν, να διαμαρτυρηθούν και να καταραστούν το πρόβλημα, το οποίο θα κάνει μόνο το βάρος ακόμη πιο βαρύ, την πρόκληση ακόμη μεγαλύτερη.
Ένας άλλος τρόπος είναι να αντιμετωπίσετε το ίδιο πρόβλημα με την ηρεμία, την αισιοδοξία και τη θετικότητα, που θα μετατρέψουν το φορτίο σε κάτι πολύ ελαφρύτερο και πιο εύκολο στη μεταφορά.
Η ιστορία που θα σας πω σήμερα δείχνει τις συνέπειες μιας λανθασμένης θέσης απέναντι στις αντιξοότητες.
Ίσως να μην το γνωρίζετε, αλλά για τους λαούς της Λακότα, στο παρελθόν, δεν ήταν παράλογο για έναν άνδρα να έχει δύο γυναίκες.
Δεν ήταν μια κοινή κατάσταση, αλλά όταν γινόταν, το γεγονός ήταν αποδεκτό και σεβαστό από την κοινότητα.
Η ύπαρξη περισσότερων από μία σύντροφο ήταν συνήθως αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης κατάστασης.
Για παράδειγμα, ένας παντρεμένος άντρας μπορούσε να πάρει ως σύζυγό του τη χήρα ενός καλού φίλου του που ήταν αβοήθητη, με τα παιδιά της.
Ή όταν η σύζυγός του εξέφρασε την επιθυμία του συζύγου της να πάρει, εκτός από αυτήν, και μια από τις αδελφές της.
Συχνά αυτό λειτουργούσε πολύ καλά, αλλά συχνά συνέβαινε και το αντίθετο.
Η Ιστορία
Πριν από πολύ καιρό, πριν φτάσουν τα άλογα στις πεδιάδες, σε ένα στρατόπεδο ανατολικά των Μαύρων Λόφων, ζούσε μια γυναίκα που ονομαζόταν Σίνα Λούτα ή Κόκκινο σάλι.
Είχε παντρευτεί έναν καλό άντρα, με εξαιρετική φήμη.
Παρόλο που είχαν παντρευτεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν είχαν καταφέρει να αποκτήσουν παιδί. Όμως μετά από λίγα χρόνια, η Σίνα Λούτα έμεινε έγκυος και γέννησε ένα όμορφο αγοράκι.
Η ευτυχία του ζευγαριού ήταν ορατή σε όλους.
Αλλά για την έκπληξη και την απογοήτευση της Σίνα Λούτα, ο σύζυγός της, της είπε ότι θα φέρει μια δεύτερη γυναίκα στη σκηνή του.
Σε έναν καταυλισμό κοντά στο δικό τους, ένα πολύ ηλικιωμένο ζευγάρι μεγάλωνε μια από τις εγγονές τους, καθώς οι γονείς τους είχαν πεθάνει σε μια χιονοθύελλα.
Το ζευγάρι ήταν πολύ ηλικιωμένο και ήθελαν η εγγονή τους, να παντρευτεί έναν καλό άνδρα, πριν τελειώσει το ταξίδι τους εδώ στη γη.
Ο White Wing, σύζυγος της Σίνα Λούτα, κλήθηκε να την παντρευτεί και συμφώνησε.
Η Σίνα Λούτα, ωστόσο, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι μια μέρα θα χρειαζόταν να μοιραστεί τον άντρα της με μια άλλη γυναίκα.
Ήξερε ότι θα συνέχιζε να έχει προνομιακή θέση ως πρώτη γυναίκα, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να την κάνει να συγκρατήσει τη ζήλια της.
Όταν ο White wing έφυγε για να μαζέψει την κοπέλα από τους παππούδες της, η Σίνα Λούτα συγκέντρωσε μερικά αντικείμενα, το τόξο και τα βέλη της, μερικές προμήθειες, έβαλε τον γιο της στο λίκνο του (παραδοσιακός τρόπος που χρησιμοποιούν οι γηγενείς λαοί για τη μεταφορά των μωρών τους) και έφυγε από το χωριό νύχτα, χωρίς να το προσέξει κανείς.
Η πρόθεσή της
Ήταν να ταξιδέψει ανατολικά μέχρι να φτάσει στο χωριό όπου ένας από τους ξαδέλφους της ζούσε εκεί και να μείνει εκεί μαζί του.
Ταξίδεψε πολλές μέρες με τα πόδια, αλλά ήταν μια δυνατή γυναίκα, χειρίστηκε το τόξο και τα βέλη της με εξαιρετική γνώση, ήξερε πως να κυνηγά και το ταξίδι της ήταν καλό.
Αλλά όμως δεν ήταν προετοιμασμένη για αυτό που την περίμενε.
Μετά από τόσο μακρύ ταξίδι, αποφάσισε να δημιουργήσει έναν μικρό καταυλισμό, ώστε αυτή και ο γιος της να ξεκουραστούν για λίγες μέρες.
Όλα πήγαιναν πολύ καλά, μέχρι που μια μεγάλη καταιγίδα σκοτείνιασε τον ουρανό.
Οι καλοκαιρινές καταιγίδες ήταν για τους ντόπιους, ως τα πιο ισχυρά φαινόμενα, πιο ισχυρά από τα πλάσματα που ζούσαν στις πεδιάδες, ισχυρότερες από την αρκούδα, πιο επικίνδυνα από τη λεοπάρδαλη.
Η γυναίκα δεν είχε αντιμετωπίσει ποτέ τέτοια καταιγίδα και ήταν τώρα μόνη, με τον γιο της να προστατεύει.
Οι δυνατοί άνεμοι πήραν την σκηνή της, τα υπάρχοντά σας και όλα τις προμήθειες της.
Χρειάστηκε πολλή δύναμη και αποφασιστικότητα για την προστασία του γιου της.
Για πρώτη φορά ήξερε πώς ήταν να είναι μόνη.
Η καταιγίδα την χτύπησε και την ταρακούνησε και την έκανε να καταλάβει ότι η ζωή είναι ένα ταξίδι γεμάτο απροσδόκητα γεγονότα, όπως η άφιξη μιας δεύτερης γυναίκας για τον άντρα της.
Κοίταξε τον γιο της και συνειδητοποίησε ότι η στάση της, τον έβαλε σε αυτήν την επικίνδυνη κατάσταση.
Το νερό της βροχής άρχισε να ανεβαίνει γρήγορα.
Η απελπισμένη η Σίνα Λούτα αναζήτησε καταφύγιο, ανεπιτυχώς, μέχρι που εντόπισε ένα τεράστιο δέντρο και έδεσε το λίκνο του γιου της στο υψηλότερο και δυνατότερο κλαδί του, που μπορούσε να φτάσει.
Φωνάζοντας, “Μεγάλο Πνεύμα, πάρε με αν θέλεις, αλλά άφησε τον γιο μου”.
Το ρεύμα την παρέσυρε μακριά, χτυπώντας την ανελέητα.
Όταν ανέκτησε τις αισθήσεις της το σώμα της ήταν όλο πόνο και παγωμένο και δεν μπορούσε να καταλάβει που βρισκόταν.
Προσπάθησε να σταθεί όρθια και συνειδητοποίησε ότι είχε χτυπήσει τον αστράγαλο της.
Αλλά η Σίνα Λούτα μπορούσε να σκεφτεί μόνο τον γιο της.
Τι να του είχε συμβεί; Προσπαθώντας να παραμείνει ήρεμη, θυμήθηκε το μεγάλο δέντρο.
Ίσως η καταιγίδα δεν είχε παρασύρει τον γιο της.
Αγνοώντας τον πόνο, σηκώθηκε αποφασισμένη να βρει αυτό το δέντρο και άρχισε να περπατά προς εκεί.
Τα πουλιά άρχισαν να ξυπνούν και παρατήρησε μια απαλή λάμψη στον ορίζοντα.
Ξημέρωνε και η αυγή θα την βοηθούσε να βρει τον γιο της.
Γύρω στο μεσημέρι έφτασε στην κοιλάδα που είχε πλημμυρίσει και αναγνώρισε το μεγάλο δέντρο στο οποίο είχε αφήσει τον γιο της.
Όμως δεν ήταν εκεί.
Απελπισμένη άρχισε να ψάχνει στην περιοχή μέσα σε σπασμένα κλαδιά και λάσπη, ελπίζοντας να βρει τον γιο της ανάμεσα στα συντρίμμια που άφησε η καταιγίδα.
Φωνάζοντας, ουρλιάζοντας και προσευχόταν, η Σίνα Λούτα είπε:
«Εσείς που ζείτε στα σύννεφα, έχετε έλεος στον γιο μου. Είναι τόσο μικρός και αβοήθητος».
Είχε βραδιάσει όταν, περπατώντας μέσα στο σκοτάδι, άγγιξε κάτι στο έδαφος.
Εκείνη τη στιγμή ένας μεγάλος κεραυνός έσκασε στον ουρανό και μπόρεσε να δει το λίκνο του γιου της με αυτό το φως. Το μωρό ήταν εκεί, σαν ένα θαύμα.
«Σας ευχαριστώ» φώναξε. «Ευχαριστώ εσάς, που ζείτε στα σύννεφα».
Πήρε τον γιο της αγκαλιά και κοιμήθηκαν ενωμένοι.
Το επόμενο πρωί, ξεκίνησαν το ταξίδι τους για στο σπίτι.
Στο δρόμο της επιστροφής, ο σύζυγός της τη βρήκε. Η οικογένεια ενώθηκε ξανά.
Ο White Wing είχε αποφασίσει να αφήσει την κοπέλα στο σπίτι των παππούδων της και είπε στην γυναίκα του:
“Υπάρχουν καλοί άντρες εκεί που μπορεί να παντρευτεί.”
«Όχι».
Απάντησε η Σίνα Λούτα.
«Μπορώ να την δεχτώ στην σκηνή μας, γιατί θα νιώθω πάντα τιμή να είμαι η πρώτη σου γυναίκα».
Και η γυναίκα είπε
Στον άντρα της, για όλη την περιπέτεια της, για την καταιγίδα, την πλημμύρα και τον τρόπο με τον οποίο ο γιος της επέστρεψε από την βροντή.
Γιατί ήταν σίγουρη πως ο κεραυνός είχε επιστρέψει τον γιο της, και αυτό το μυστήριο της έφερνε μεγάλη χαρά και το είδε ως δώρο από τους ουρανούς.
Η κοπέλα έφυγε από τους παππούδες της, και έγινε αποδεκτή στη σκηνή της και με τον καιρό έγιναν σαν αδελφές.
Η Σίνα Λούτα έζησε πολλά χρόνια και θεωρήθηκε καλή και σοφή γυναίκα.
Κάθε φορά που ακούγονταν βροντές και αστραπές από τον ουρανό, έβγαινε από την σκηνή της και τραγουδούσε ένα τραγούδι ευγνωμοσύνης, για να τιμήσει εκείνους που ζούσαν στα σύννεφα.
Το δίδαγμα: Ακόμη και μια ανόητη στάση μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην Σοφία.
