Οι επαγγελματίες
Σαν κι εμένα χρησιμοποιούμε πολύ την ευφυΐα μας, τόσο πολύ μάλιστα που τείνουμε να κοιτάμε τη ζωή μόνο μέσω της διάνοιας, αρνούμενοι έτσι κάθε άλλο μέσο προκειμένου να το κάνουμε αυτό.
Αυτό συνήθως κάνει τη ζωή βαρετή και θαμπή και της αφαιρεί τη λάμψη της.
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η χρήση υπερβολικής ευφυΐας αλλά η μη-χρήση του συναισθήματος.
Το συναίσθημα αγνοείται εντελώς στον πολιτισμό μας κι έτσι χάνεται η ισορροπία και αναπτύσσεται μια μονόπλευρη προσωπικότητα.
Αν χρησιμοποιείται και το συναίσθημα, τότε δεν υπάρχει ανισορροπία.
Η ισορροπία μεταξύ συναισθήματος και ευφυΐας πρέπει να διατηρείται στην σωστή αναλογία διαφορετικά αρρωσταίνει όλη η προσωπικότητα.
Είναι ακριβώς σαν να χρησιμοποιείς το ένα μόνο πόδι.
Μπορεί να συνεχίσεις να το χρησιμοποιείς έτσι, αλλά δεν θα πηγαίνεις πουθενά, απλώς κουράζεσαι. Πρέπει να χρησιμοποιηθεί και το άλλο πόδι.
Το συναίσθημα και η διάνοια είναι σαν δυο φτερά: όταν χρησιμοποιούμε μόνο το ένα φτερό, το αποτέλεσμα θα είναι η απογοήτευση.
Τότε δεν πετυχαίνουμε ποτέ την μακαριότητα που έρχεται όταν χρησιμοποιούμε και τα δυο φτερά ταυτόχρονα, με ισορροπία και αρμονία.
Μην φοβάσαι ότι χρησιμοποιείς υπερβολικά την διάνοια.
Μόνον όταν χρησιμοποιείς την ευφυΐα, αγγίζεις τα βάθη, μόνον εκεί ενεργοποιούνται οι δυνατότητές σου.
Διανοητική εργασία δεν σημαίνει ότι χρησιμοποιείς την ευφυΐα σου.
Η διανοητική εργασία είναι επιφανειακή μόνο, δεν αγγίζει κανένα βάθος, δεν υπάρχει καμιά πρόκληση. Αυτό προκαλεί πλήξη, δημιουργεί έργο που δεν είναι απολαυστικό.
Η απόλαυση έρχεται πάντα όταν υπάρχει πρόκληση για την ατομικότητά σου και πρέπει να αποδείξεις την αξία σου και να ανταποκριθείς στην πρόκληση.
Όταν δέχονται πρόκληση, η ευφυΐα ή το συναίσθημα δημιουργούν και τα δυο τη δική τους μακαριότητα.
Ένας άνθρωπος είναι σχιζοφρενής αν λειτουργεί μόνο ένα μέρος τής προσωπικότητάς του και το άλλο είναι νεκρό.
Τότε ακόμη και το μέρος που λειτουργεί δεν θα λειτουργεί πραγματικά καλά, γιατί θα είναι εξουθενωμένο.
Η προσωπικότητα αποτελεί μια ολότητα, δεν έχει καμιά απολύτως διαίρεση.
Για την ακρίβεια, η όλη προσωπικότητα είναι ενέργεια που κυλά.
Όταν χρησιμοποιείται η ενέργεια με λογικό τρόπο, γίνεται ευφυΐα, και όταν δεν χρησιμοποιείται με λογικό αλλά με συναισθηματικό τρόπο, γίνεται η καρδιά.
Είναι δυο ξέχωρα πράγματα αυτά, πρόκειται για την ίδια ενέργεια που κυλά μέσω δυο διαφορετικών διαύλων.
Όταν δεν υπάρχει καθόλου καρδιά αλλά μόνο διάνοια, δεν μπορείς να χαλαρώσεις ποτέ.
Χαλάρωση σημαίνει ότι τώρα η ίδια ενέργεια μέσα σου λειτουργεί μέσα από ένα διαφορετικό δίαυλο.
Χαλάρωση δεν σημαίνει ποτέ μη-λειτουργία, σημαίνει λειτουργία σε άλλη διάσταση.
Τότε η διάσταση που έχει υπερφορτωθεί χαλαρώνει.
Ο άνθρωπος που ακολουθεί συνεχώς διανοητικές επιδιώξεις, δεν χαλαρώνει ποτέ.
Δεν διοχετεύει την ενέργεια του σε άλλη διάσταση κι έτσι ο νους του λειτουργεί συνεχώς μόνο σε μια διάσταση χωρίς να υπάρχει λόγος.
Αυτό δημιουργεί πλήξη.
Σκέψεις κι άλλες σκέψεις έρχονται και φεύγουν, η ενέργεια διαχέεται, πάει χαμένη.
Δεν μπορείς να την απολαύσεις, αντίθετα, θα απογοητευτείς και θα απηυδύσεις με αυτό το ανώφελο φορτίο.
Αλλά ο νους, ή η διάνοια, δεν είναι αυτός που φταίει.
Επειδή δεν έχεις προσφέρει μια εναλλακτική διάσταση, επειδή δεν έχει άλλη πόρτα ανοικτή μπροστά της, η ενέργεια περιστρέφεται συνεχώς μέσα σου.
Η ενέργεια δεν μπορεί ποτέ να είναι στάσιμη.
Ενέργεια σημαίνει εκείνο που δεν είναι στάσιμο, εκείνο που κυλά συνεχώς.
Χαλάρωση δεν σημαίνει ενέργεια που είναι στάσιμη ή που κοιμάται, από επιστημονική άποψη, χαλάρωση σημαίνει ότι τώρα η ενέργεια κυλά μέσα από άλλο δίαυλο, από άλλη διάσταση, έχει μπει σε ένα άλλο δωμάτιο.
Παρόλο όμως που μπορεί να είναι διαφορετικό το δωμάτιο, αν δεν είναι το ακριβώς αντίθετο του δωματίου όπου βρισκόσουν πριν, ο νους δεν θα χαλαρώσει.
Για παράδειγμα, αν δουλεύεις πάνω σε ένα επιστημονικό πρόβλημα, τότε μπορείς να χαλαρώσεις διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα.
Η δουλειά είναι διαφορετική: αν ασχολείσαι με ένα επιστημονικό πρόβλημα, είσαι τότε δραστήριος σε πολύ αρσενική διαδικασία, ενώ αν διαβάζεις ένα μυθιστόρημα, είσαι παθητικός, πράγμα που είναι μια πολύ θηλυκή διαδικασία.
Παρόλο που χρησιμοποιείς τον ίδιο νου, θα χαλαρώσεις, επειδή χρησιμοποιείται το αντίθετο άκρο του νου.
Δεν λύνεις τίποτε, δεν είσαι δραστήριος, είσαι απλώς ένας αποδέκτης, λαμβάνεις κάτι.
Η διάσταση είναι η ίδια, τώρα όμως αρχίζεις να χρησιμοποιείς το συναίσθημα, το αντίθετο άκρο.
Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν αγαπάμε, δεν συμμετέχει καθόλου η διάνοια.
Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: το μη λογικό μέρος τής προσωπικότητάς μας αρχίζει να δρα.
Η ευφυΐα πρέπει να εξισορροπείται από την αγάπη και η αγάπη πρέπει να εξισορροπείται από την ευφυΐα.
Κατά κανόνα, την ισορροπία αυτή δεν την βλέπεις πουθενά.
Αν είναι κανείς ερωτευμένος και αρχίσει να αμελεί κάθε διανοητική ασχολία, θα δημιουργήσει πλήξη και αυτό.
Ακόμη και η αγάπη μετατρέπεται σε ένταση, αν γίνει μια υπόθεση για όλο το εικοσιτετράωρο.
Όταν χαθεί η πρόκληση, θα χαθεί και η απόλαυση: το παιγνίδι θα χαθεί και θα μετατραπεί σε δουλειά μόνο.
Το ίδιο πράγμα συμβαίνει όταν ένας διανοούμενος αμελεί την συναισθηματική πλευρά τής ύπαρξής του.
Τα δυο αυτά μέρη, οι δυο αυτοί πόλοι, πρέπει να βρίσκονται σε ισορροπία, μόνο τότε γεννιέται το ενοποιημένο, το ατομικό ανθρώπινο πλάσμα.
{Osho, The Great Challenge}
