Το άλλο αίτιο του μίσους για τον εαυτό σας
Είναι πράγματι το ίδιο με το ψυχολογικό αίτιο, αλλά μπορείτε να το βρείτε στην πνευματική σας ζωή.
Είναι πολλές φορές δυσκολότερο, όταν είστε σ’ένα τέτοιο μονοπάτι, να δεχτείτε τον εαυτό σας, επειδή ένα μεγάλο μέρος των προσπαθειών που καταβάλλετε στη ζωή σας έχει σχέση με το να ξεκαθαρίσετε ότι αφορά τον εαυτό σας,να τον καταλάβετε και να τον βελτιώσετε.
Ως εκ τούτου έχετε, κατά πάσα πιθανότητα, μεγαλύτερη επίγνωση των ατελειών σας και του τρόπου με τον οποίον προκαλείτε στη ζωή σας τα αρνητικά σας βιώματα, από ότι παλαιότερα, πριν αρχίσετε ενεργά την πνευματική σας εργασία.
Και πάλι είναι δύσκολο να ανακαλύψετε τις εσωτερικές σας ατέλειες και να αποδεχτείτε τον εαυτό σας.
Υπάρχει όμως και μια άλλη όψη της πνευματικής εργασίας που δυσκολεύει την αποδοχή των ατελειών της υλικής ζωής.
Όταν κάνουμε πνευματική εργασία, μετακινούμαστε συνεχώς από ένα επίπεδο συνειδητότητας σ’ένα άλλο, και αυτή η εργασία είναι γεμάτη φως και ευδαιμονία στα ανώτερα επίπεδα.
Όταν όμως κατεβαίνουμε στο υλικό επίπεδο και προσπαθούμε να ενσωματώσουμε αυτό που βιώσαμε,τότε μερικές φορές, μας είναι ακόμη πιο δύσκολο να δεχτούμε τις ατέλειες της ανθρώπινης υπόστασης μας.
Είναι πολύ δύσκολο να ζούμε μέσα σε μια υλική, περιορισμένη πραγματικότητα και να γνωρίζουμε ταυτόχρονα ότι η ευρύτερη πραγματικότητά μας είναι άπειρη.
Είναι πολύ δύσκολο να αισθανόμαστε τον φόβο μας και να ξέρουμε ότι, σε ανώτερο επίπεδο, δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε ή να αισθανόμαστε νοητική σύγχυση, και επίσης να ξέρουμε ότι, σε κάποιο ανώτερο επίπεδο της ύπαρξής μας, είμαστε καθαρή διαύγεια και φως.
Οι ίδιες οι πνευματικές διδασκαλίες μπορούν να μας δυσκολέψουν στο να αποδεχτούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.
Μερικές φορές φαίνονται αντιφατικές.
Είναι δύσκολο να μας λένε ότι πρέπει να απελευθερωθούμε από τη φυλακή της ανθρώπινης ιδιότητάς μας και ταυτόχρονα, ότι πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη κατάσταση.
Είναι δύσκολο να μας λένε ότι ο υλικός κόσμος αποτελεί έκφραση του Θείου, ότι στην πραγματικότητα είναι Θείος, και από την άλλη πλευρά να βλέπουμε εδώ όλο το χάος, τον θυμό και το μίσος.
Είναι δύσκολο να μας λένε ότι για να γίνουμε πιο πνευματικοί, θα πρέπει να πνευματικοποιήσουμε την ύλη και ότι ο μόνος τρόπος για να επιτύχουμε κάτι τέτοιο είναι το να αποδεχτούμε τον υλικό κόσμο όπως είναι.
Και δεν είναι καθόλου εύκολο να δεχτούμε τη βασική φύση της δυαδικότητας του υλικού μας κόσμου και ταυτόχρονα να προσπαθούμε να προχωρήσουμε πέρα από τη δυαδικότητα αυτή, σε μια κατάσταση ενότητας μαζί της.
Για να το πετύχουμε αυτό ο μόνος τρόπος είναι η αγάπη για τον εαυτό μας, η αποδοχή του σύμπαντος όπως ακριβώς είναι και της ζωής μας όπως ακριβώς είναι, έχοντας την επίγνωση ότι πάντοτε, και με κάθε τρόπο, θα υπάρχει καθοδήγηση και προστασία, καθώς και πως, για ότι γίνεται, υπάρχει πάντα ένας απώτερος σκοπός.
Και όταν αυτή η ευρύτερη άποψη της αποδοχής θα καταγραφεί ανεξίτηλα στον συνειδητό νου σας και στον ενσυνείδητο τρόπο ζωή σας, θα καταλάβετε ότι αληθινά προοδεύετε πολύ γρήγορα.
Η διαδικασία της θεραπευτικής μπορεί να φαίνεται πολύ δυσκολότερη από την πνευματική άποψη, επειδή δεν φαίνεται λογική.
Η καθοδήγησή μας
Μας λέει ότι είμαστε πνευματικά όντα φωτός, και όμως αισθανόμαστε παγιδευμένοι μέσα σ’ένα σώμα που μπορεί να είναι γεμάτο πόνους ασθένεια.
Μας λένε ότι πρέπει να δεχόμαστε με αγάπη αυτό τον πόνο και την ασθένεια έτσι όπως είναι, να δεχόμαστε με αγάπη ότι εμείς τα δημιουργήσαμε και ακόμη να δεχτούμε με αγάπη τον τρόπο που τα δημιουργήσαμε.
Αυτό σημαίνει να προχωρήσουμε πέρα από την άρνηση της ύπαρξής τους και του λόγου της ύπαρξής τους.
Να αγαπάμε και να δεχόμαστε τον εαυτό μας, που τα δημιούργησε, και να αποδεχτούμε όλες τις σκέψεις και τις πράξεις που κάναμε ώστε να δημιουργηθούν.
Αν κάνουμε κάτι τέτοιο, αυτό σημαίνει ότι θα αποδεχτούμε και την περαιτέρω δημιουργία της ασθένειας.
Έστω και αν αρχικά θα σας φανεί ότι είναι παρόμοιο με όσα είπαμε ήδη, παρακαλώ σημειώστε:
«Αποδοχή δεν σημαίνει υποταγή στην ασθένεια ή στην πορεία της.
Σημαίνει ότι εμπιστευόμαστε, αγαπάμε και αποδεχόμαστε σε βάθος τη ζωή και τον εαυτό μας, άσχετα με το τι συμβαίνει».
Σημαίνει ότι πραγματικά μαθαίνουμε τον βαθύτερο εαυτό μας, επικοινωνούμε μαζί του, ταυτιζόμαστε μαζί του και ανακαλύπτουμε τη θεϊκότητά του.
Και με αυτόν τον τρόπο, καταλαβαίνουμε ότι το υγιές σώμα αποτελεί εκδήλωση αυτού του βαθύτερου εαυτού.
Ανακαλύπτουμε ότι οπουδήποτε και αν είναι η σωματική αρρώστια, είναι εκεί ακριβώς που εμείς δεν επιτρέψαμε να εκδηλωθεί ο εσώτερος θείος εαυτός μας.
Είναι το σημείο όπου έχουμε πάθει σύγχυση μεταξύ του αληθινού εαυτού μας και του απατεώνα, και επιτρέψαμε να κυριαρχήσει ο απατεώνας.
Είναι ο σημείο όπου επιτρέψαμε στον φαύλο κύκλο του μίσους για τον εαυτό μας να στριφογυρίζει.
{ Το φώς της Ζωής_Barbara Ann Brennan }
