Είναι
Λοιπόν να μπορεί να ταυτιστεί με τον Δάσκαλο του για να αγγίξει αυτά που υπάρχουν μέσα στην ψυχή, μέσα στην καρδιά, μέσα στην νοημοσύνη, μέσα στην θέληση του Δασκάλου του, και έτσι όλοι του οι θησαυροί να τον πλημμυρίσουν.
Γιατί ένας Δάσκαλος δεν είναι ούτε εγωιστής, ούτε τσιγκούνης, θέλει να δίνει άφθονα.
Και μάλιστα αν δει ότι ένας από τούς μαθητές του τον ξεπερνάει, είναι υπερήφανος και νιώθει ότι είναι το παιδί του κι εκείνος ο πατέρας του.
Ένας πατέρας που είναι θυμωμένος γιατί ο γιος του τον ξεπερνάει, δεν είναι αληθινός πατέρας.
Ομοίως, αν ένας Δάσκαλος θυμώσει που ο μαθητής του κατόρθωσε να τον ξεπεράσει, αν ζηλεύει, αν αρχίσει να τον εμπαίζει, να τον ενοχλεί, σημαίνει ότι δεν έχει ακόμα φτάσει στον ανώτερο βαθμό της ανιδιοτέλειας που είναι η πιο μεγάλη αρετή ενός Δασκάλου.
Και είναι αλήθεια ότι υπάρχουν Δάσκαλοι που η ζήλια δεν τους έχει εγκαταλείψει.
Το σημείο όπου πρέπει κανείς να φτάσει, το ιδανικό για να αγγίξει, δεν είναι ούτε ο πατέρας σας, ούτε η μητέρα σας, ούτε ο Δάσκαλος σας, αλλά η ίδια η Θεότητα.
Ένας Δάσκαλος είναι ένα μέσον, ένας σταθμός, ένα στάδιο, μία πόρτα, ένας εκπαιδευτής, ένας πατέρας για έναν ορισμένο χρόνο, όμως ποτέ κανείς δεν είπε ότι πρέπει να σταματήσετε και να ριζώσετε κοντά στον Δάσκαλο σας.
Ένας Δάσκαλος είναι σαν πατέρας ή σαν μητέρα που σας εκπαιδεύει, όμως δεν πρέπει να μείνει κανείς αιώνια δίπλα στον πατέρα του ή την μητέρα του.
Πρέπει να πάει προς την Θεότητα, γιατί το σημείο που πρέπει να φτάσουν όλα τα όντα είναι ο Θεός, και η αφετηρία τους επίσης ο Θεός.
{Omraam Mikhael Aivanhov}
