Μια φορά και έναν καιρό
Πριν δημιουργηθεί ο άνθρωπος, υπήρχε μόνο γη και αέρας και ακόμη και πριν από την ύπαρξη του αέρα και της γης, υπήρχε ανάγκη για ένα μέρος για να εκδηλωθούν.
Αυτό το μέρος ήταν το Χάος: αυτό ήταν το μέρος όπου υπήρχε μόνο η δυνατότητα να είσαι.
Στο όνειρο του Χάους υπήρχε μόνο η Σκέψη, που μεγάλωνε και πάλλονταν, και αυτή η Σκέψη καθιέρωσε την Τάξη.
Τόσο ισχυρή και αποτελεσματική ήταν αυτή η Σκέψη που ονόμασε τον εαυτό του Έρως, και προφέροντας αυτό το όνομα, το Χάος έγινε η Στιγμή.
Από το Χάος και τον Έρωτα προήλθε το σκοτάδι που λέγεται Νύξ (γνωστή θεότητα που προσωποποιούσε τη νύχτα) και η κίνηση που λέγεται Βορέας, ο άνεμος.
Στον πρώτο τους κοσμικό χορό, η Νυξ και ο Βορέας στροβιλίζονταν σε άγρια, ξέφρενη κίνηση μέχρις ότου ότι ήταν πυκνό και βαρύ κατέβηκε και ό,τι ήταν φως ανέβηκε.
Το χονδροειδές θέμα ήταν η Γαία και από τη βροχή της και από το σπόρο της παρείχε τους απογόνους της.
Αρχικά, από τη Γαία γεννήθηκε ο Ουρανός
Ο οποίος ενώθηκε μαζί της δημιουργώντας τους γίγαντες, άσχημους, βίαιους και ισχυρούς Τιτάνες συμπεριλαμβανομένου του Κρόνου, του καταβροχθίσουν Πατέρα του Χρόνου.
Ο Ουρανός δεν ανέχτηκε τα παιδιά και μόλις γεννήθηκαν τα έσπρωξε πίσω στη μήτρα, στον πάτο της Μητέρας Γης, όπου έμειναν στάσιμα λόγω της απουσίας φωτός, δραστηριότητας και ελευθερίας.
Τελικά ένας από αυτούς, ο Κρόνος, αφαιρέθηκε κρυφά από τη μήτρα της ίδιας της Μητέρας Γαίας και όταν ο πατέρας Ουρανός κατέβηκε για να καλύψει τη Γαία, αυτός ο επαναστατημένος και θυμωμένος γιος τον ευνούχισε.
Στη συνέχεια απελευθέρωσε τα αδέρφια και τις αδερφές του και με αυτό ξεκίνησε η εποχή των Τιτάνων.
Σύμφωνα με τον Ησίοδο, η κίνηση έξω από τον αστερισμό του Ουρανού, ξεκινά όταν η Γαία επιβαρύνεται με το βάρος των παιδιών της.
Η δυσφορία της Γαίας, λόγω του βάρους και της πίεσης των τιτάνων παιδιών στην κοιλιά της, προμηνύει την αρχή ενός σχεδίου που σχεδιάζει να ανατρέψει τον άντρα-γιο της Ουρανό χρησιμοποιώντας τον Κρόνο, τον ηρωικό γιο.
Το αίμα του Ουρανού κύλησε πάνω από τη γη, δημιουργώντας άλλους Θεούς, όπως τις Ερινύες (Furies), τις Meliae (νύμφες των πνευμάτων των δέντρων) και τους Γίγαντες.
Γεμάτος θλίψη και ως αποτέλεσμα του ακρωτηριασμού που είχε υποστεί, ο Ουρανός πέθανε.
Οι απεικονίσεις του Κρόνου που ακολούθησαν δεν είναι πολύ συνεπείς.
Από τη μια λένε ότι η βασιλεία του αποτέλεσε τη Χρυσή Εποχή της αθωότητας και της αγνότητας και από την άλλη, περιγράφεται ως τέρας, που καταβρόχθισε τα ίδια του τα παιδιά.
Στα ελληνικά Cronos σημαίνει Χρόνος.
Αυτός ο Θεός που καταβροχθίζει τα παιδιά του είναι, λέει ο Κικέρων, ο Χρόνος, ο Χρόνος που δεν χορταίνει τα χρόνια και που κατατρώει όλους όσους περνούν.
Από την ένωση της Γαίας και του Ουρανού γεννήθηκαν επίσης: Υπερίων, Ιαπετός, Ρέα ή Κυβέλη, Θέμις, Φοίβη, Θέτις, Βρόντες, Στέροπες, Αργεύς, Κότο, Βριαρέυς, Γύγες.
Λέγεται ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε από τη βρεγμένη γη που θερμαίνεται από τις ακτίνες του ήλιου.
Έτσι συμμετέχει η φύση του και όλα τα στοιχεία και όταν πεθάνει τον μαζεύει η σεβάσμια μητέρα του και τον κρατά στους κόλπους της.
Στον ελληνικό μύθο
Δεν υπάρχει λόγος να εξηγήσουμε γιατί η Γαία και ο Ουρανός, αφού δημιούργησαν τόσα πολλά όμορφα πράγματα, δημιούργησαν τους τιτάνες, βίαια παιδιά, με φρικτή και τρομερή δύναμη. Ωστόσο, η άφιξή του σημαίνει το τέλος μιας παλιάς παραγγελίας.
Η Γη, που μερικές φορές καταλαμβανόταν από τη Φύση, είχε πολλά ονόματα: Titéia, Ops, Vesta και ακόμη και Cybele.
Μερικές φορές η Γη αντιπροσωπεύεται από τη φιγούρα μιας γυναίκας που κάθεται σε έναν βράχο.
Οι σύγχρονες αλληγορίες την περιγράφουν κάτω από τις γραμμές μιας σεβάσμιας ητρόνας, καθισμένης σε μια υδρόγειο σφαίρα, στεφανωμένης με πύργους, κρατώντας ένα κέρας γεμάτο φρούτα.
Άλλες φορές εμφανίζεται στεφανωμένη με λουλούδια, με ένα βόδι στο πλευρό της που οργώνει τη γη, ένα κριάρι που τρέφεται και το ίδιο λιοντάρι που βρίσκεται στα πόδια της Κυβέλης.
Σε έναν πίνακα του Lebrum, η Γη προσωποποιείται από μια γυναίκα που κάνει το γάλα να αναβλύζει από το στήθος της, ενώ ξεμπλέκει από τον μανδύα της και από τον μανδύα αναδύεται ένα σύννεφο πουλιών που φτερουγίζει στον αέρα.
Η Γαία ήταν επίσης η αρχική προφήτισσα του αρχαίου ελληνικού μαντικού κέντρου: του Μαντείου των Δελφών.
Το Μαντείο, που θεωρείται ο ομφαλός της Γης, βρισκόταν εκεί όπου συναντήθηκαν η σοφία της γης και της ανθρωπότητας.
Η Γαία είναι το αρχέγονο ον από το οποίο προήλθαν όλοι οι άλλοι Θεοί, αλλά η λατρεία της μειώθηκε και αργότερα αντικαταστάθηκε από άλλους θεούς.
Στη ρωμαϊκή μυθολογία είναι γνωστό ως Tellus.
Η Γαία είναι η ίδια η ενέργεια της ζωής, η προϊστορική Θεά της Μητέρας Γης, είναι σύμβολο της ενότητας όλης της ζωής στη φύση.
Η δύναμή της βρίσκεται στο νερό και την πέτρα, στον τάφο και στη σπηλιά, στα χερσαία ζώα και στα πουλιά, στα φίδια και στα ψάρια, στα βουνά και στα δέντρα.
{Rosane Volpatto}
