Παναγία,
Ρόδο της Σιγής και της Φλόγας,
Άχραντη Διάβαση ανάμεσα στους Κόσμους,
κατέβα απαλά σαν αυγή στην ψυχή μου,
άνοιξε τις πύλες του Φωτός εντός μου.
Μητέρα του Αοράτου,
όπου η Ενέργεια γεννά την Ελπίδα,
όπου η Αγάπη ανασαίνει χωρίς λέξεις,
σε επικαλούμαι με ιερό ρίγος.
Στον χρυσό αυτό Δεκαπενταύγουστο,
όπου τα πέπλα του κόσμου λεπταίνουν
και ο ουρανός χαμηλώνει ως την καρδιά,
γίνε Εσύ το μονοπάτι μου,
η γαλήνη μέσα στην ταραχή,
ο ήχος μέσα στη σιγή.
Εσύ που δέχθηκες στην κοιλιά σου
την Ύπαρξη πριν την Ύπαρξη,
έλα και κατοίκησε στην καρδιά μου
ως φλόγα διακριτική,
ως μητρική σοφία που δεν διδάσκει αλλά θυμίζει.
Σκέπασέ με με το άυλο Μαφόριό Σου,
όταν σκιά πέσει στην ψυχή μου.
Ρίξε αστρική βροχή ευλογίας
στα πνευματικά μου σπλάχνα.
Κάνε τον νου μου διάφανο καθρέφτη
και τα μάτια μου να δουν
πίσω από την ύλη, πίσω από το πέπλο.
Παναγία του Χρόνου και της Αβύσσου,
Σύ, που κοιμήθηκες και αναλήφθηκες
χωρίς να σβήσεις απ’ τις καρδιές των όντων,
μητέρα όλων όσων πονούν,
μητέρα όσων ξυπνούν.
Δίδαξέ μας την τέχνη της ταπείνωσης,
την επιστήμη της σιγής,
την αλήθεια που δεν μιλιέται,
μόνο βιώνεται.
Κάνε τη ζωή μας λειτουργία,
την ανάσα μας προσευχή,
το δάκρυ μας λιβάνι.
Και σαν έρθει η ώρα της δικής μας κοίμησης,
μη μας λησμονήσεις·
πέρνα τη ψυχή μας απ’ την καρδιά Σου
πριν την παραδώσεις στο Φως.
Παναγία,
Κύμβαλο της Αγάπης του Θεού,
δονήσου μέσα μας ως ιερό άγγιγμα,
ως δόνηση της Μίας Μητέρας.
Ας σιγήσουν οι λέξεις.
Και ας μιλήσει η παρουσία Σου.
Αμήν.
