Είναι γνωστό, όχι μόνο μέσω των παλιών πνευματικών παραδόσεων, αλλά και με την απλή παρατήρηση της καθημερινής ύπαρξης ότι ένας άνθρωπος έχει δύο διαφορετικούς τύπους γέννησης.
Το ένα, φυσικό σε αυτή τη φυσική φύση, και το δεύτερο, πνευματικό και υπερβατικό.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα αυτή τη μεταμόρφωση, με τους μεταμορφωμένους τρόπους της, πρέπει να κατανοήσουμε βαθιά το Μυστήριο της ενεργοποίησης της ενέργειας του Χριστού και τη σημαντική επιρροή του Ηλιακού Χριστού στη ζωή μας.
Ο Σπόρος της Ζωής, αφού η σύλληψη αρχίζει να αναπτύσσεται μέσα στη μήτρα, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Χριστός-ψυχή στεγάζεται στο «σπήλαιο» της φυσικής καρδιάς.
Ο Χριστός-Παιδί στις καρδιές μας είναι ήδη ο βασιλιάς, εκεί τον περιβάλλουν «ζωικά ένστικτα», η άγνοια του γαϊδάρου, το πείσμα του βοδιού, η ευθραυστότητα του αρνιού.
Οι άλλοι «βασιλείς» μέσα στο σώμα (όπως η αλαζονεία, η απληστία και η υπερηφάνεια) επιθυμούν να σκοτώσουν τον νεογέννητο Βασιλιά, να συνεχίσουν να εγγυώνται τις «ελευθερίες» και τις πράξεις του κατώτερου εαυτού, χωρίς ενοχές ή ηθικές αμφισβητήσεις.
Ο Χριστός-Παιδί δέχεται επίθεση από αυτές τις σκιές καθώς σκοπεύει να ξαναγεννηθεί μέσα στο ίδιο φυσικό σώμα, καθώς η καρδιά αρχίζει να επεκτείνεται και να μεγαλώνει.
Τυπικά, καθώς διώκεται από κατώτερα συναισθήματα και περιστάσεις, καταφεύγει στην Αίγυπτο, η οποία είναι μια μεταφορά του εσωτερικού ναού, του εσωτερικού κόσμου.
Εκεί συνεχίζει να αναπτύσσεται πνευματικά, αφομοιώνοντας όλες τις εμπειρίες για να είναι καλύτερα εξοπλισμένος για να αναλάβει την αποστολή του και να πραγματοποιήσει τον σκοπό της ψυχής του.
Στις μυστηριώδεις θρησκείες της αρχαίας Ελλάδας, η πράξη του χρίσματος με λάδι ήταν σύμβολο μύησης.
Ήταν ένα εξωτερικό σημάδι ενός ατόμου που είχε επιτύχει πνευματική φώτιση ή ένωση με το εσωτερικό κατοικημένο Πνεύμα της Αλήθειας, τον Χριστό.
Το άτομο έτσι έγινε Χριστός μετά από μακρά περίοδο σπουδών και ασκητικής ζωής.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι Χριστός είναι κάποιος που έχει αποκτήσει Γνώση, γνώση του Θεού και του εαυτού του, πνευματική φώτιση.
Ο Χριστός είναι, επομένως, κάποιος που έχει ενωθεί πλήρως με το Πνεύμα της Αλήθειας.
Με εσωτερικούς χριστιανικούς όρους, αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως έκφραση του ανθρώπινου Ιησού που είναι πλήρως ενωμένος με το Πνεύμα του Θεού.
Το φυσικό μας σώμα είναι η μικρή μικρογραφία του Σύμπαντος γενικά, και καθώς ο ήλιος ταξιδεύει στους δώδεκα αστερισμούς στους ουρανούς, έτσι και το Χριστό-Παιδί μας (ή το πνεύμα του Χριστού) ταξιδεύει σε όλες τις θέσεις του φυσικού μας συστήματος.
Το κεφάλι είναι το σημείο εστίασης για να λάμψει ο Χριστός-Ήλιος.
Ως εκ τούτου, ο μυημένος πρέπει πάντα να κατευθύνει τις σκέψεις και τις πρακτικές του στον εγκέφαλο, καθώς ο εγκέφαλος είναι η ρίζα της φυσικής τριάδας.
Η πόρτα αυτής της ενέργειας είναι η καρδιά, ένας ναός μετασχηματιστικών συχνοτήτων μόλις ανοίξει και αφυπνιστεί.
Είναι στις πόρτες αυτού του ναού που ο νεογέννητος (τα δεύτερα γονίδια) βαπτίζεται με τις Φωτιές των Τριών Φλόγων.
Είναι σε αυτή την περίπτωση που ο μυημένος υφίσταται την προοδευτική κάθαρση των ενεργειών που είχαν προηγουμένως βρεθεί και συγκεντρωθεί στο συκώτι, το βασικό όργανο του αστρικού σώματος, όπως τα αρνητικά συναισθήματα και οι επιθυμίες του φυσικού σώματος.
Μέσα στο ναό της καρδιάς, ο μυημένος περνά και από τη δοκιμασία του νερού, που ολοκληρώνει τη φάση που ελέγχει τις γήινες επιθυμίες.
Ο νεογεννημένος αναζητητής ορκίζεται στον βωμό του ναού της καρδιάς τη νέα του γέννηση, μπροστά στην εικόνα του Ήλιου και των έξι άλλων κέντρων του, μια μεταφορά για το φωτισμένο σύστημα τσάκρα μας.
Ο Ήλιος σε αυτή την περίπτωση αντιπροσωπεύει την αρχική Θεία φωτιά και τα άλλα κέντρα, τις διακλαδώσεις και τα κέντρα ισχύος του.
«Το μάτι μέσω του οποίου βλέπω τον Θεό είναι το ίδιο μάτι μέσω του οποίου με βλέπει ο Θεός. Το μάτι μου και το μάτι του Θεού είναι ένα μάτι, ένα που βλέπει, ένα γνωρίζει, μια αγάπη».
~ Meister Eckhart~
Ο Χριστός που στα ελληνικά σημαίνει «καλός άνθρωπος», είναι μια από τις ιδιότητες που πρέπει να αποκτήσει ένας αναζητητής προτού μπορέσει να γίνει χρισμένος.
Μόνο αφού μυηθεί μέσα από τις ιεροτελεστίες από τον ναό της καρδιάς, μέσα από μια ενάρετη εξωτερική ζωή, μπορεί κανείς να ξεκινήσει το εσωτερικό ταξίδι και να διασχίσει τις στενές πόρτες της ανάληψης.
Ο αναζητητής πρέπει πρώτα να αποκτήσει τις επτά αρετές, να νιώσει την ευτυχία πλήρως να βιώσει τον Θεό και να ενωθεί μαζί Του.
«Μακάριοι οι καθαροί στην καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν τον Θεό». Ματθαίος 5:8
Όμως, στην παλαιότερη αρχαιότητα και μέσα στις μυστήριες θρησκείες, ο όρος Χριστός είχε μια βαθύτερη σημασία από τον απλό καλό άνθρωπο.
Αναφερόταν σε έναν μαθητή της θρησκείας, κάποιον που αναζητούσε ενεργά την Αλήθεια.
Όπως σημειώθηκε παραπάνω, όταν το πέτυχε, χρίστηκε με λάδι για να υποδηλώσει την αλλαγή του καθεστώτος του σε Χρήστο.
Ως μαθητής του Πνεύματος της Αλήθειας, ο Χριστός συνδέθηκε με τον Ναό του Μαντείου ως Ιερέας και Προφήτης ή ερμηνευτής του Λόγου ή του Μαντείου.
Ένας Χρέστης ήταν αυτός που εξηγούσε το μαντείο, ένας ιερέας, προφήτης ή μάντης και ένας Χρεστέριος αυτός που ανήκει ή βρίσκεται στην υπηρεσία ενός Μαντείου, θεού ή αφέντη.
Θα μπορούσε επίσης να αναφέρεται στον ίδιο τον λόγο του Θεού.
Για παράδειγμα, το 470 π.Χ., ο Αισχύλος αναφέρεται σε «πυθόχριστα» ή χρησμούς που παραδίδονται από έναν Πύθιο Θεό μέσω ιέρειας ή Πύθωνας.
Το 460 π.Χ. οι λέξεις «Χρέστεν Οικιστέρα» βρίσκονται στον Πίνδαρο, που σημαίνει «το μαντείο τον ανακήρυξε άποικο».
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν γνωστός ως Χριστός.
Το 420 π.Χ., ο Ηρόδοτος εξηγεί τη λέξη «Χρέων» ως αυτή που διακηρύσσει ένας χρησμός, με άλλα λόγια η προφητεία ή ο λόγος του Θεού.
Στα κλασικά ελληνικά, η λέξη «Χραώμαι», που σημαίνει συμβουλεύομαι έναν χρησμό, υπονοούσε επίσης ότι μοιραζόμαστε από χρησμό.
Ένα «Χρεστερίον» δεν ήταν μόνο η έδρα ενός μαντείου αλλά και μια προσφορά προς ή για το Μαντείο.
