Πριν από 3000 χρόνια
Υπήρχε ένας άνθρωπος όπως εσείς και εγώ, που ζούσε κοντά σε μια πόλη περιστοιχισμένη από βουνά.
Μελετούσε για να γίνει Σαμάνος, να διδαχθεί τη γνώση των προγόνων του, αλλά δεν συμφωνούσε απολύτως, με όλα όσα διδασκόταν.
Μέσα του, ένοιωθε ότι πρέπει να υπάρχει και κάτι παραπάνω.
Μια μέρα κοιμήθηκε μέσα σε μια σπηλιά και ονειρεύτηκε ότι είδε τον εαυτό του να κοιμάται.
Μια νύχτα με νέα Σελήνη βγήκε από τη σπηλιά του.
Ο ουρανός ήταν καθαρός και μπορούσε να δει χιλιάδες αστέρια.
Έπειτα κάτι συνέβη μέσα του που μεταμόρφωσε τη ζωή του παντοτινά.
Κοίταξε τα χέρια του, αισθάνθηκε το σώμα του και άκουσε τη φωνή του να λέει:
«Είμαι φτιαγμένος από Φως, Είμαι φτιαγμένος από τα άστρα.»
Κοίταξε ξανά προς τα άστρα και συνειδητοποίησε πως δεν είναι τα άστρα που δημιουργούν φως, παρά είναι το Φως που δημιουργεί τα άστρα.
«Οτιδήποτε είναι δημιουργημένο από Φως» είπε.
«Και ο ενδιάμεσος χώρος δεν είναι κενός».
Και ήξερε πως οτιδήποτε υπάρχει είναι ένα ζωντανό Ον.
Και πως το Φως είναι ο αγγελιοφόρος της ζωής.
Διότι είναι ζωντανό και εμπεριέχει όλες τις πληροφορίες. Έπειτα συνειδητοποίησε πως αν και ήταν δημιουργημένος από τα άστρα, δεν ήταν αυτά τα άστρα.
«Βρίσκομαι ανάμεσα στα άστρα,» σκέφτηκε.
Έτσι ονόμασε τα άστρα το “Τονάλ” και το φως ανάμεσα τους το “Ναγουάλ” και ήξερε ότι αυτό που δημιουργούσε την αρμονία και τον χώρο ανάμεσα στα δυο είναι Ζωή ή Πρόθεση.
Δίχως Ζωή, το Τονάλ και το Ναγουάλ δεν θα υπήρχαν.
Ζωή είναι η δύναμη του απόλυτου, του ανώτατου, του Δημιουργού που δημιουργεί τα πάντα.
Αυτό είχε ανακαλύψει:
Ότι υπάρχει, είναι μια εκδήλωση (φανέρωση) του ενός ζωντανού όντος που ονομάζουμε Θεό.
Όλα, είναι Θεός.
Και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ανθρώπινη αντίληψη, είναι απλώς το φως που αντιλαμβάνεται το φως.
Επίσης είδε ότι η ύλη είναι καθρέφτης.
Όλα είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά το φως και δημιουργεί εικόνες από αυτό το φως.
Και ο κόσμος της ψευδαίσθησης, το “Όνειρο”, είναι απλώς σαν τον αχνό ο οποίος δεν μας αφήνει να δούμε αυτό που πραγματικά είμαστε.
«Ο αληθινός εαυτός μας είναι αγνή αγάπη, αγνό Φως», είπε.
Αυτή η συνειδητοποίηση του άλλαξε την ζωή
Όταν έμαθε τι ήταν στην πραγματικότητα, κοίταξε γύρω του τους άλλους ανθρώπους και το υπόλοιπο της φύσης, και ενθουσιάστηκε με αυτό που έβλεπε.
Είδε τον εαυτό του σε όλα – σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε ζώο, σε κάθε δέντρο, στο νερό, στη βροχή, στα σύννεφα, στη γη.
Και είδε ότι η Ζωή ανακάτεψε το Τονάλ και το Ναγουάλ με διαφορετικούς τρόπους για να δημιουργήσει δισεκατομμύρια εκδηλώσεις της Ζωής.
Μέσα σ’ αυτά τα λίγα λεπτά κατανόησε τα πάντα.
Είχε ενθουσιαστεί και η καρδιά του γέμισε με ειρήνη.
Δεν μπορούσε να περιμένει να πει στους συνανθρώπους του, τι είχε ανακαλύψει.
Αλλά δεν υπήρχαν λέξεις να το εξηγήσει.
Προσπάθησε να το πει σε άλλους, αλλά δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν.
Μπορούσαν να δουν ότι είχε αλλάξει, ότι κάτι όμορφο εξέπεμπαν τα μάτια και η φωνή του.
Παρατήρησαν ότι δεν είχε πλέον κρίση για οτιδήποτε και για κανέναν.
Δεν ήταν σαν κανέναν άλλον πλέον.
Μπορούσε να τους καταλάβει όλους πολύ καλά, αλλά κανένας δεν μπορούσε να τον καταλάβει.
Πίστεψαν ότι ήταν μια ενσάρκωση του Θεού και χαμογέλασε όταν το άκουσε και είπε:
«Είναι αλήθεια. «Είμαι Θεός. Αλλά… και εσείς επίσης είστε Θεός».
«Είμαστε το ίδιο εσείς και εγώ. Είμαστε εικόνες του Φωτός. Εμείς είμαστε Θεός».
Αλλά ακόμη οι άνθρωποι δεν τον καταλάβαιναν.
Είχε ανακαλύψει ότι ήταν ένας καθρέφτης για τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Ένας καθρέφτης μέσα στον οποίο μπορούσε να δει τον εαυτό του.
«Όλοι είναι ένας καθρέφτης», είπε.
Έβλεπε τον εαυτό του στον καθένα, αλλά κανένας δεν έβλεπε αυτόν ως τον εαυτό τους.
Και κατάλαβε ότι όλοι ονειρευόντουσαν, αλλά χωρίς επίγνωση, χωρίς να γνωρίζουν τι πραγματικά είναι.
Δεν μπορούσαν να τον δουν ως τον εαυτό τους, επειδή υπήρχε ένας τοίχος από καπνό ή αχνό ή ομίχλη ανάμεσα στους καθρέφτες.
Και αυτός ο αχνός δημιουργήθηκε από την ερμηνεία των εικόνων του Φωτός – το “Όνειρο” των ανθρώπων.
Και γνώριζε ότι σύντομα θα ξεχνούσε όλα αυτά που έμαθε.
Ήθελε να θυμάται όλα τα οράματα που είχε, έτσι αποφάσισε να ονομάσει τον εαυτό του “ο Αχνός στον Καθρέφτη”, έτσι ώστε πάντα να ξέρει ότι η ύλη είναι καθρέπτης.
Και ο αχνός ενδιάμεσα, είναι αυτό που μας εμποδίζει να γνωρίσουμε τι είμαστε.
Είπε:
«Είμαι ο Αχνός στον Καθρέφτη, επειδή βλέπω στον εαυτό μου όλους εσάς, αλλά δεν αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον εξαιτίας του αχνού ανάμεσά μας.
Αυτός ο αχνός είναι το “Όνειρο” και ο καθρέφτης είστε εσείς, ο ονειρευτής».
{Don Miguel Ruiz, Oι Τέσσερις Συμφωνίες, εκδ. Διόπτρα}
