Υπάρχουν χρόνοι στις ζωές μας όταν έρχεται ένα σημείο επιλογής, συνήθως υπό μορφή κρίσης.
Ακριβώς όπως το φίδι ρίχνει το δέρμα του τακτικά έτσι ώστε να μπορεί να γίνει μεγαλύτερο, έτσι μπορούμε επίσης ήπια με τιμή και σεβασμό, να αφήσουμε το παρελθόν μας να φύγει, να βηματίσουμε έξω από τις συνθηκολογήσεις μας, τις προσωπικές μας ιστορίες ως πόνος και βάσανα.
Κάθε φορά που ρίχνουμε ένα κομμάτι του παρελθόντος μας έχουμε την πιθανότητα να μεγαλώσουμε.
Όταν αφαιρούμε τις συνδέσεις που μας κρατούν πίσω στο παρελθόν ή μας κρατούν μικρούς έχουμε την ευκαιρία να προωθηθούμε μπροστά, για να μεγαλώσουμε και να αναπτυχθούμε πλήρως σε κάθε νέο στάδιο των ζωών μας.
Κατόπιν ζούμε στη σωστή ισορροπία και την αρμονία με μας και στη σωστή σχέση με τη γη.
Κατόπιν περπατάμε στο δρόμο της ομορφιάς.
Όταν εξετάζουμε τη φύση βλέπουμε ότι υπάρχει ένας φυσικός κύκλος σε όλα, ένας σπόρος φυτεύεται, έχει θρέψει και αυξάνεται με τις ρίζες στη γη, κατόπιν όπως η ζεστασιά του ήλιου λάμπει επάνω του και αυτός αυξάνεται με έναν μίσχο, κατόπιν ωριμάζει και τελικά ένα όμορφο λουλούδι, μετά φρούτα, έπειτα σπόροι.
Η διασπορά των σπόρων στη γη, οι εγκαταστάσεις πεθαίνει και οι αποσυνθέσεις βλάστησης και τρέφει τη γη, η σκοτεινή γη κρατά το σπόρο έως ότου είναι έτοιμη να αυξηθεί και έτσι ο κύκλος επαναλαμβάνεται επανειλημμένως σε όλο το χρόνο.
Όταν παραδινόμαστε στους φυσικούς κύκλους της ζωής/του θανάτου/της αναγέννησης, όταν επιτρέπουμε όλες οι πτυχές της ζωής μας να ακολουθούν αυτόν το φυσικότερο κύκλο όπου η ζωή ακολουθείται από το θάνατο και ακολουθούμενος από την αναγέννηση, όπου η μετάβαση κάτω στο σκοτάδι ακολουθείται μέχρι να εμφανιστεί στο φως, κατόπιν έχουμε την πιθανότητα να βηματίσουμε έξω από το φόβο, να απελευθερωθούμε από το πιάσιμο της ενοχής και της ντροπής και άλλων συμπεριφορών που δεν μας εξυπηρετούν πλέον.
Όταν είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να παρατήσουμε ότι δεν μας εξυπηρετεί πλέον, για να αλλάξουμε τις πληγές μας σε «ισχυρούς συμμάχους», κατόπιν ενεργειακά δημιουργούμε ένα χώρο-διάστημα αρκετά μεγάλο ώστε να λάβουμε το σπόρο κάτι νέου, και εκεί στο σκοτάδι στη θαρραλέα θέση του αγνώστου , τον αφήνουμε να είναι για μια στιγμή, να κυοφορήσει.
Δεδομένου ότι παίρνουμε μια αίσθηση από το σπόρο, αρχίζουμε να τον τρέφουμε, και τελικά θα δούμε τη νέα αύξηση μέσω της ρωγμής.
Όταν συνειδητοποιούμε ότι είναι μόνο ο φόβος μας που τον σταματά για να συμβεί η διαδικασία, συνειδητοποιούμε ότι είναι σημαντικό να τιμάμε και να αναγνωρίζουμε το φόβο του άγνωστου, του θανάτου, της ανυπαρξίας, του σκοταδιού, ενός βάθους που δεν έχουμε εξερευνήσει ποτέ πριν.
Χρειάζεται θάρρος να πάρουμε εκείνο το βλήμα, αλλά μόλις κάνουμε το πρώτο βήμα, βλέπουμε ολόκληρο έναν νέο χάρτη να εμφανίζεται μπροστά μας που μας βοηθάς να πλοηγηθούμε σε αυτά τα νέα νερά.
Όταν αυτή η εργασία γίνεται, είμαστε καθαροί από το παρελθόν και έτοιμος να βηματίσουμε στο πεπρωμένο μας.
Είναι ένας χρόνος στις ζωές μας, ότι μπορεί να έχουμε τη συνειδητοποίηση ότι κάτι δεν λειτουργεί.
Αλλά, εμείς θέλουμε αληθινά να σταματήσουμε ότι μας κρατά πίσω;
Οτιδήποτε και αν είναι, μας έχει κρατήσει ασφαλείς για πολύ τώρα, διαφορετικά θα το είχαμε αλλάξει ήδη.
Ακόμα κι αν μας βλάπτει, είναι μερικές φορές ευκολότερο να προσκολληθείς στο βράχο της ασφάλειας από να τα παρατήσεις και να μην ξέρεις που η παλίρροια θα μας πάρει.
Το μικροσκοπικό Κολίμπρι πετά χιλιάδες μίλια πέρα από τον ωκεανό, αν και είναι μικροσκοπικό, αυτό βρίσκει τη δύναμη για να κάνει αυτό το επικό ταξίδι, απαντά στην εσωτερική κλήση.
Όταν βρισκόμαστε εδώ ,εμείς χρειαζόμαστε το θάρρος να σταματήσουμε όλα αυτά που δεν είμαστε και βρίσκουμε το θάρρος να επιλέξουμε οτιδήποτε κάνει τη καρδιά μας να τραγουδά.
Για να σταματήσουν όλα «τα πρέπει» και τα καθήκοντα και να κάνουμε ότι μας φέρνει τη χαρά.
Όταν φέρνουμε τη χαρά σε μας, μπορούμε μόνο να φέρουμε τη χαρά και την ομορφιά στον κόσμο.
Όταν ζούμε τη ζωή μας πλήρως, η πορεία στο πεπρωμένο μας ξετυλίγει ενώπιον μας.
{«Spirit of the Inca Shamanic healing» _Chris Waters}
