Η ανάσταση
Που γιορτάζεται κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια του Χριστιανικού Πάσχα είναι διαθέσιμη σε όλα τα ανθρώπινα όντα και μπορεί να βιωθεί οποιαδήποτε στιγμή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Ο παλιός Χριστιανισμός, πρέπει να παραχωρήσει κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα σε μια νέα πνευματικότητα που είναι διαθρησκευτική, φιλοσοφική, αισιόδοξη και στοχεύει στην οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Για να συμβεί αυτό, η χριστιανική παράδοση και άλλες θρησκείες πρέπει να υποστούν ένα είδος θανάτου και μια αναγέννηση.
Η πνευματική πειθαρχία είναι αναπόφευκτα δύσκολη για όποιον θέλει να ακολουθήσει το μυστικιστικό μονοπάτι.
Ωστόσο, δεν είναι φτιαγμένο από θλίψη ή δογματισμό.
Συνδυάζει την εσωτερική ελευθερία, την υπευθυνότητα και την ικανοποίηση.
Στο Χριστιανικό ημερολόγιο
Οι κύριες διακοπές στο χριστιανικό ημερολόγιο είναι προσαρμογές μη χριστιανικών εορτών που γιορτάζουν την ετήσια σχέση του Ήλιου με τη Γη και άλλους φυσικούς κύκλους.
Το Πάσχα, για παράδειγμα, γιορτάζεται κοντά στην Άνοιξη της ισημερίας του Βόρειου Ημισφαιρίου και κοντά στην Φθινοπωρινή ισημερία στο Νότιο Ημισφαίριο.
Αυτή τη στιγμή του έτους, η μέρα και η νύχτα έχουν την ίδια διάρκεια.
Μετά το Πάσχα, η ισορροπία μεταξύ φωτός και σκιάς σπάει υπέρ του ηλιακού φωτός στο βόρειο ημισφαίριο.
Για το λόγο αυτό, το Πάσχα θεωρείται παραδοσιακά ως η στιγμή μιας νέας αρχής και ως κάτι που δίνει τη θέση στην επανεμφάνιση της ζωής σε κάθε διάσταση της Φύσης.
Μέχρι τον 19ο αιώνα, εξακολουθούσε να είναι έθιμο σε ορισμένες περιοχές της Ευρώπης να πηγαίνουμε σε εξωτερικούς χώρους τις πρώτες πρωινές ώρες του Πάσχα και να παρακολουθούμε την Ανατολή.
Πιστεύεται ότι ο Βασιλιάς Αστέρας έπειτα χόρευε με χαρά ακριβώς πάνω από τον ορίζοντα, γιορτάζοντας τη νέα ετήσια επικράτηση του φωτός.
Στο νότιο ημισφαίριο, όπου πραγματοποιείται η γιορτή του Πάσχα κοντά στη φθινοπωρινή ισημερία, η στιγμή αυτή, ανοίγει το δρόμο προς το χειμώνα, η αναγέννηση που υποδηλώνει το Πάσχα δεν είναι τότε εξωτερική ή φυσική.
Είναι εσωτερική, πνευματική.
Απαιτεί παραίτηση και αποδοχή.
Στο τέλος του έτους, τα Χριστούγεννα, η γέννηση του Ιησού γιορτάζεται στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο, το αποκορύφωμα της κρύας εποχής, την εποχή του χρόνου που η νύχτα είναι η μεγαλύτερη.
Μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο (20-25 Δεκεμβρίου) το φως παύει να χάνει ενέργεια στον ετήσιο κύκλο και για άλλη μια φορά ανακάμπτει για λίγο την έντασή του, από την άποψη των χωρών που βρίσκονται πάνω από τη γραμμή του ισημερινού.
Στην αρχαία ειδωλολατρική Ρώμη, η 25η Δεκεμβρίου ήταν αφιερωμένη στη γιορτή που ονομάζεται «τα γενέθλια του μη κατακτημένου ήλιου».
Μόνο στα μέσα του τέταρτου αιώνα, η ημερομηνία υιοθετήθηκε από τον Χριστιανισμό για να γιορτάσει τη γέννηση του Ιησού, «ο Ήλιος της Δικαιοσύνης».
Ο Χριστιανισμός
Προέκυψε από παλαιότερες θρησκευτικές παραδόσεις που λάτρευαν τη Φύση στη γη και τα ουράνια φαινόμενα.
Το γεγονός εξηγεί, γιατί στη Χριστιανική «Αγία Γραφή της Ιερουσαλήμ» το Βιβλίο του Εκκλησιαστικού (43: 1-8) γιορτάζει τον Ήλιο και τη Σελήνη με αυτά τα λόγια:
«Υπερηφάνεια των υψών, ένας καθαρός θησαυρός του ουρανού, αυτή είναι η ομορφιά των ουρανών, ένα υπέροχο θέαμα.
Ο ήλιος, καθώς αναδύεται, διακηρύσσει στην άνοδο του, «Πόσο υπέροχο πράγμα, το έργο του Υψηλότερου!»
Στο ζενίθ του, ξεραίνει το έδαφος, ποιος μπορεί να αντέξει τη φλόγα του;
Πρέπει να φυσήξουμε για να παράγουμε θερμότητα, ο ήλιος καίει τα βουνά τρεις φορές περισσότερο.
Αναπνέοντας εκρήξεις φωτιάς, αναβοσβήνοντας τις ακτίνες του, θαμπώνει τα μάτια.
Μεγάλος είναι ο Κύριος που τον δημιούργησε και του οποίου ο λόγος τον επιταχύνει στην πορεία του.
Και έπειτα το φεγγάρι, πάντα ακριβές για να σηματοδοτεί τους χρόνους, ένα αιώνιο σημάδι:
Είναι το φεγγάρι που σηματοδοτεί τις γιορτές, ένα φως που εξασθενεί αφού είναι γεμάτο”.
Αν και ο Φραγκίσκος της Ασίζης έγινε διάσημος για την πανθεϊκή του άποψη για τη Φύση, πολύ πριν από αυτό το βιβλίο του Εκκλησιαστικού, από τον αρχαίο εβραϊκό συγγραφέα Joshua ben Sira, υψώνει τον κεραυνό, το χιόνι, τα σύννεφα, τα πουλιά, τα βουνά, τον άνεμο, την έρημο , και όλα ως εξωτερικές πτυχές της μίας θεϊκής καθολικής διαδικασίας.
Στην εσωτερική φιλοσοφία, ο εξανθρωπισμός και η εξατομίκευση των κοσμικών νοημοτήτων είναι ένας τρόπος παραγωγής μεταφορών ή συμβολικών εικόνων.
Όλο το σύμπαν είναι ένα απεριόριστο, έξυπνο οικοσύστημα.
Το Πάσχα, λοιπόν, αντιστοιχεί στην πνευματική αναγέννηση όλων των όντων ως μέρος του ετήσιου κύκλου ζωής.
Για όσους ζουν στο Νότιο ημισφαίριο, η Άνοιξη της ισημερίας και η φυσική αναγέννηση πραγματοποιούνται πολύ μακριά από το Πάσχα, περίπου στις 23 Σεπτεμβρίου.
Σε αυτήν την εποχή του χρόνου, κάθε μορφή ζωής επιστρέφει σταδιακά σε πιο έντονα επίπεδα δραστηριότητας.
Όσον αφορά το χριστιανικό Πάσχα του Νότιου ημισφαιρίου, συμβαίνει κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και είναι συμμετρικό με το Πάσχα της άνοιξης στο βόρειο ημισφαίριο.
Το Νότιο Πάσχα ανακοινώνει το χειμώνα και παράγει τον ίδιο εσωτερικό καθαρισμό.
Καθώς η ζωή αρχίζει να απομακρύνεται από το φυσικό επίπεδο, ακμάζει και εξαπλώνεται στον πνευματικό κόσμο.
Πριν συμβεί μια εσωτερική αναγέννηση
Πρέπει να υπάρχει θάνατος, απώλεια, παραίτηση, λιτότητα ή «τάπας» στα σανσκριτικά.
Σαράντα ημέρες πριν από το Πάσχα, στο αποκορύφωμα των δυσκολιών και του κρύου καιρού στο βόρειο ημισφαίριο, αρχίζει η Σαρακοστή και η νηστεία.
Η λέξη «Καρναβάλι» προέρχεται από τον μεσαιωνικό λατινικό όρο carnelevarium , που σημαίνει «να αφήσουμε το κρέας στην άκρη» ή να απέχουμε από την κατανάλωση κρέατος.
Για μερικούς, η νηστεία είναι ίσως μετάνοια και τιμωρία.
Στην πραγματικότητα, το να τρώτε λιγότερο και να καθαρίζετε τον εαυτό σας ως προετοιμασία για έναν νέο κύκλο δεν έχει καμία σχέση με την ενοχή, την τιμωρία ή τη δυστυχία.
Η μέτρια πρακτική νηστείας βελτιώνει την υγεία κάποιου.
Δεν είναι αποκλειστικά χριστιανικό.
Σχεδόν κάθε σημαντική θρησκεία περιλαμβάνει τη νηστεία στις μορφές της πειθαρχίας.
Ένας Δάσκαλος της Ανατολικής Σοφίας έγραψε:
«Νηστεία, διαλογισμός, αγνότητα σκέψης, λέξης και πράξης.
Σιωπή για ορισμένες χρονικές περιόδους για να επιτρέψει στην ίδια τη φύση να μιλήσει σε αυτόν που έρχεται για να μιλήσει.
Έλεγχος των ζωικών παθών και παρορμήσεων.
Η απόλυτη ανιδιοτέλεια της πρόθεσης, η χρήση ορισμένων θυμιάματος για ανώτερους σκοπούς, έχουν δημοσιευτεί ως τα μέσα από τις μέρες του Πλάτωνα και του Ιάμπλιχου στη Δύση, και από τους πολύ παλαιότερους χρόνους των Ινδών μας “.
Η διαδικασία εσωτερικού καθαρισμού που προετοιμάζει την αναγέννηση δεν είναι απαραίτητα εύκολη. Ένα διάσημο βιβλικό απόσπασμα δείχνει την ανάγκη για θάρρος.
Η Καινή Διαθήκη λέει ότι μια μέρα, κοντά στο Πάσχα, ο Ιησούς ανέβηκε στην Ιερουσαλήμ.
Καθώς μπήκε στο ναό, είδε ανθρώπους να πουλάνε βόδια και πρόβατα και περιστέρια, και να αλλάζουν χρήματα.
Έκανε μια δεσμίδα από μικρά σχοινιά και τα έβγαλε όλα έξω από το ναό, και τα πρόβατα και τα βόδια και έριξε τα χρήματα των πωλητών και ανέτρεψε τα τραπέζια τους (Ιωάννης, 2: 13-22)
Ένα πρώτο συμπέρασμα που μπορεί να συναχθεί από το επεισόδιο αυτό είναι ότι το Πάσχα δεν πρέπει να εξερευνηθεί υπερβολικά ως εμπορικό γεγονός.
Δεν υπάρχει τίποτα λάθος με την αγορά και πώληση.
Αυτό που πρέπει να αποφύγετε είναι οποιαδήποτε σύγχυση μεταξύ εμπορικών δραστηριοτήτων και αναζήτησης ιερότητας.
Η ιδέα του εμπορίου σε αυτό το απόσπασμα είναι επίσης συμβολική.
Αναφέρεται σε κάθε αναζήτηση κέρδους ή προσωπικού πλεονεκτήματος εις βάρος κάποιου άλλου.
Ο ναός είναι η εσωτερική συνείδηση κάθε ατόμου.
Οι «έμποροι» που πρέπει να «αποβληθούν» είναι η απληστία, ο φόβος και η εγωιστική φιλοδοξία.
Το αληθινό Πάσχα
Λαμβάνει χώρα στον κόσμο της ψυχής, γιορτάζει την εσωτερική αναγέννηση που έρχεται αφού ο κατώτερος εαυτός αποφάσισε να σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν να ήταν το μόνο κέντρο του σύμπαντος.
Και αυτό συμβαίνει επειδή ανακάλυψε τις αιώνιες ευλογίες που είναι πέρα από τις βραχυπρόθεσμες προσωπικές ψευδαισθήσεις.
Πρέπει να υπάρχουν εμπόδια και αντίσταση στο πνευματικό ταξίδι.
Για αυτό το λόγο, οι έμποροι που ο Ιησούς αποβάλλει από το ναό συζητούν μαζί του και αναμένουν το μέλλον.
«Καταστρέψτε αυτόν τον ναό και σε τρεις μέρες θα τον σηκώσω». (Ιωάννης, 2: 19)
Το Ευαγγέλιο προσθέτει ότι ο Ιησούς δεν αναφέρεται στον εξωτερικό ναό, αλλά στο σώμα.
Το φυσικό σώμα κάθε ανθρώπου είναι ιερό και πρέπει να γίνεται σεβαστό.
Ένα θεϊκό πνεύμα, μια αθάνατη ψυχή κατοικεί σε αυτό.
Ένα τέτοιο ιερό μπορεί να καταστραφεί, καθώς ο θάνατος είναι η φυσική αναγκαιότητα, αλλά θα ξαναχτιστεί, γιατί σε κάθε θάνατο υπάρχει μια αντίστοιχη αναγέννηση.
Όπως ο Πυθαγόρας και η Ανατολική σοφία, η εσωτερική φιλοσοφία, λένε ότι η μετενσάρκωση είναι νόμος.
Η γλώσσα της Καινής Διαθήκης είναι συμβολική
Δεν μπορεί να ειπωθεί ανοιχτά σε κάθε περίσταση.
Κάποιος πρέπει να είναι προσεκτικός με τα λόγια.
Ο Ιησούς μίλησε σε ανθρώπους που τους έλεγαν ιστορίες που είχαν διάφορα επίπεδα νοήματος και μια μέρα εξήγησε στους πιο κοντινούς μαθητές του:
«Σε εσάς έχει δοθεί να γνωρίζετε το μυστήριο της βασιλείας του Θεού, αλλά σε αυτούς που είναι χωρίς, όλα αυτά γίνονται σε παραβολές, έτσι ώστε να βλέπουν και να μην αντιλαμβάνονται και ακούγοντας μπορεί να ακούσουν και να μην καταλαβαίνουν. ” (Μάρκος, 4: 11-12)
Υπάρχει επομένως στις διδασκαλίες της Καινής Διαθήκης μια εσωτερική όψη και μια εξωτερική διάσταση, «για εκείνους που είναι χωρίς».
Μια κεντρική προϋπόθεση για να έχουν οι μαθητές πρόσβαση στην εσωτερική πτυχή της διδασκαλίας είναι η άσκηση των μαθημάτων της στην καθημερινή ζωή.
«… Όποιος ακούσει αυτά τα λόγια μου, και τα κάνει, θα τον παρομοιάσω με έναν σοφό άνδρα, ο οποίος έχτισε το σπίτι του πάνω σε ένα βράχο.
Και η βροχή κατέβηκε, και οι πλημμύρες ήρθαν, και οι άνεμοι φυσούσαν, και χτύπησαν σε αυτό το σπίτι, και δεν έπεσε, γιατί ιδρύθηκε πάνω σε βράχο. ” (Ματθαίος, 7: 24-27)
Οι ιερές γραφές διαφορετικών παραδόσεων είναι συλλογές μύθων και παραβολών που πρέπει να ερμηνευθούν.
Είναι σαν πλατιά δίχτυα που ρίχνονται από ψαράδες ψυχών στον ανοιχτό ωκεανό της ανθρωπότητάς μας.
Αυτό φέρνει, στους εσωτερικούς κύκλους αυτούς που έχουν το σωστό βαθμό διάκρισης και προσπαθούν συνεχώς να εξασκούν ότι μαθαίνουν, με έναν σταδιακό αλλά αυξανόμενο τρόπο.
Οι μαθητευόμενοι ζουν σε αρμονία με τη διδασκαλία και αποκτούν αργά «τα μάτια για να δουν» και «τα αυτιά για να ακούσουν».
Σιγά-σιγά η πνευματική σοφία σχηματίζει ένα είδος ναού στο μυαλό του μαθητή.
Αυτό το εσωτερικό ιερό πρέπει να προστατεύεται από βραχυπρόθεσμες ταλαντώσεις.
Το γεγονός ότι ο Ιησούς χρησιμοποίησε αλληγορίες δείχνει ένα κλειδί για τη σωστή ανάγνωση των Ευαγγελίων.
Και η ίδια η αφήγηση της ζωής του Ιησού είναι μια παραβολή.
Τα Ευαγγέλια δημιουργήθηκαν με βάση διδασκαλίες και ιστορίες που ανήκουν σε πολύ παλαιότερες θρησκείες από τον Χριστιανισμό, συμπεριλαμβανομένου του Ινδουισμού και του Βουδισμού.
Η γέννηση του Δασκάλου, το γεγονός ότι προδόθηκε από κάποιον κοντά του σε μια πράξη που τον οδήγησε στο θάνατο, στην ανάσταση και στην υπόσχεση «επιστροφής», είναι όλα σημεία που συμπίπτουν με έναν αιγυπτιακό θρύλο πολύ παλαιότερο από τα χριστιανικά ευαγγέλια, ο θρύλος του Osiris.
Και υπάρχουν άλλα στοιχεία που ο Χριστιανισμός πέρασε από την Αίγυπτο.
Η χρήση παραβολών υπάρχει στα αρχαία σχολεία μυστηρίων.
Στη Δύση, ήταν ένα κεντρικό χαρακτηριστικό των Πυθαγόρειων διδασκαλιών, 500 χρόνια πριν από τη λεγόμενη Χριστιανική Εποχή.
Ο Ρωμαϊκός Χριστιανισμός πήρε ανοιχτά μεγάλο μέρος της ουσίας του από τον ελληνικό κόσμο.
Η εθελοντική θυσία του Σωκράτη, που έζησε μεταξύ 470 και 399 πριν από τη χριστιανική εποχή, συγκρίθηκε με τον θρύλο του θανάτου του Ιησού από τον χριστιανό φιλόσοφο Alceu Amoroso Lima, μεταξύ άλλων.
Η Helena P. Blavatsky εξήγησε
«Κάθε πράξη του Ιησού της Καινής Διαθήκης, κάθε λέξη που του αποδίδεται, κάθε γεγονός που σχετίζεται με αυτόν κατά τη διάρκεια των τριών ετών της αποστολής που λέγεται ότι έχει πραγματοποιήσει, στηρίζεται στο πρόγραμμα του Κύκλου Μύησης, ενός κύκλου που βασίζεται στην στην ακρίβεια των ισημεριών και τα σημάδια του Ζωδιακού. ”
Ο ίδιος ο Κύκλος της Μύησης αναφέρεται στα Ευαγγέλια, όταν ο Ιησούς αναφέρεται στο δύσκολο «στενό μονοπάτι» που λίγοι μπορούν να βρουν. (Ματθαίος, 7: 13-14)
Ο Ιησούς δίδαξε την ανάσταση και την περιέγραψε ως κάτι που κάποια μέρα θα είναι διαθέσιμη για όσους ακολουθούν το «στενό μονοπάτι».
Τι ακριβώς είναι η «ανάσταση»;
Υπάρχουν διάφορα επίπεδα απάντησης σε αυτήν την ερώτηση.
Από τη μία πλευρά, η μεγάλη ανάσταση αποτελεί ένα μακροπρόθεσμο έργο.
Είναι η πλήρης πνευματική απελευθέρωση, η οριστική φώτιση που επιτυγχάνεται μόνο από σπουδαίους σοφούς αφού περπατούν, όπως ο Ιησούς, «ολόκληρος ο Κύκλος της Μύησης», ένα ταξίδι που περιλαμβάνει διάφορες ενσαρκώσεις.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει επίσης μια ποικιλία ανάστασης που είναι μόνο ένα βήμα μπροστά μας.
Κάποιος μπορεί να το βιώσει σε μικρή κλίμακα σε οποιοδήποτε στάδιο ανάπτυξης είναι.
Αυτός είναι ο μικρός παράγοντας που κάνει τη διαφορά.
Το μακρύ ταξίδι πρέπει να ξεκινάει με ένα μικρό βήμα.
Τα αρχικά μέτρα που πρέπει να ληφθούν εξαρτώνται από κάθε άτομο, και κάθε βήμα είναι πάντα το πρώτο στο εκτεταμένο ταξίδι.
Ο μακρύς κύκλος των μυήσεων πρέπει να βιώνεται σε μικρή κλίμακα στην καθημερινή ζωή, επειδή ο μικρόκοσμος αντανακλά τον μακροκόσμο.
Το ηλιακό σύστημα υπάρχει σε κάθε άτομο.
Η πορεία προς την αυτογνωσία έχει τις ακριβείς περιλήψεις της σε μια ημέρα 24 ωρών και επτά ημερών την εβδομάδα.
Τα υπόλοιπα που λαμβάνονται κατά τη διάρκεια μιας νύχτας ή ένα σαββατοκύριακο, είναι σαν ανάσταση.
Ο εορτασμός του Πάσχα
Σίγουρα μια διαθρησκευτική παράδοση παλαιότερη από τον Ιουδαϊσμό, αποτελεί ζωντανή απόδειξη ότι η εξέλιξη της ψυχής λαμβάνει χώρα σε επικοινωνία με τον ετήσιο κύκλο του Ήλιου, και συμπίπτει με τον κύκλο των μεγάλων μυήσεων που διδάσκει η Ανατολική σοφία.
Τα Πασχαλινά αυγά κληρονομούνται από ειδωλολατρικές γιορτές για την άνοιξη, στο Βόρειο Ημισφαίριο.
Συμβολίζουν την αναγέννηση της ζωής σε όλη την ποικιλομορφία της.
Η παρουσία ενός κουνελιού ή λαγουδάκι σε αυτή τη «γιορτή αναγέννησης» ανήκει στον αιγυπτιακό πολιτισμό.
Ένας λαγός ήταν σύμβολο γονιμότητας και αντιπροσώπευε την περιοδικότητα των φυσικών κύκλων ζωής.
Σύμφωνα με την παράδοση, το λαγουδάκι έκρυψε τα πασχαλινά αυγά για να τα ψάξουν τα παιδιά.
Τα παιδιά συνδέονται με το Πάσχα επειδή είναι αναμφισβήτητα σύμβολα της ζωής, καθώς ξεκινά ξανά.
Η ψυχή κάθε ανθρώπου είναι σαν παιδί μέχρι το τέλος της ύπαρξής του, γιατί πάντα υπάρχει κάτι σε αυτόν που ξαναγεννιέται.
Όταν ένα άτομο το γνωρίζει αυτό, βιώνει με πιο άμεσο τρόπο τη μόνιμη πηγή που κρύβεται σε κάθε μία από τις τέσσερις ετήσιες περιόδους.
Μπορεί να διακρίνει καλύτερα και τον μεγαλύτερο κύκλο τεσσάρων ηλικιών που θα κάνει τη ζωή του ολοκληρωμένη.
Το φθινόπωρο συμβολίζει την ωριμότητα.
Ο χειμώνας αντιστοιχεί στα γηρατειά.
Η άνοιξη είναι η παιδική ηλικία και το καλοκαίρι, η νεαρή.
Οι τέσσερις ηλικίες είναι εξίσου σημαντικές.
Δεν αρκεί να είμαστε σαν παιδιά, για να έχουμε πρόσβαση στο βασίλειο των ουρανών ή στη νιρβανική συνείδηση.
Διαφωτισμός σημαίνει να ζεις ταυτόχρονα τις τέσσερις εποχές του έτους, κάθε μέρα.
Πρέπει να συνδυάσουμε την αυτοπεποίθηση και την ικανότητα να μάθουμε, αυτό που χαρακτηρίζει την Άνοιξη, με τη δύναμη και το θάρρος του Καλοκαιριού, που αντιστοιχεί στη νεολαία.
Η κοινή λογική του Φθινοπώρου και η σοφή και ταπεινή παραίτηση του Χειμώνα είναι απαραίτητες.
Όλος ο κύκλος είναι ιερός και κάθε Πάσχα γιορτάζει την ολότητά του.
{Το παραπάνω κείμενο είναι μετάφραση από το άρθρο του Carlos Cardoso Aveline « A Páscoa Como Renascimento Interior »}
