Κύριε,
αρχίζω να ακούω τις πρώτες πινελιές
της χριστουγεννιάτικης μουσικής.
Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά πιο γρήγορα.
Δεν ξέρω αν οφείλεται στο ότι η χρονιά φτάνει στο τέλος της
ή αν είναι επειδή έχω πολλά να είμαι ευγνώμων.
Ή αν πρέπει να πω σε εσάς,
στους φίλους μου,
σας ευχαριστώ πολύ.
Υπάρχουν τόσες πολλές ιδέες,
τόσα πολλά πράγματα που συνέβησαν.
Είναι τόσες πολλές οι στιγμές που συνέβησαν φέτος.
Έχω ήδη χαθεί σε δάκρυα, χαμόγελα, αναμνήσεις.
Όμως οι χειραψίες και οι αγκαλιές που δέχτηκαν παρέμειναν.
Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα,
σας ευχαριστώ πολύ.
Ξέρω ότι πρέπει να είμαι ευγνώμων για άλλη μια χρονιά
και μαζί της να πραγματοποιηθούν
χίλια όνειρα και χίλιες ιδέες.
Όμως, μπροστά σε αυτόν τον ανεμοστρόβιλο πραγμάτων και γεγονότων,
έρχομαι να σε ρωτήσω,
Εσύ ο ίδιος μου έμαθες πώς να ζητάω,
αλλά δεν ξέρω πώς να ρωτάω,
Είμαι σαν παιδί,
μπροστά σε κατάστημα παιχνιδιών.
Κύριε,
Δίδαξέ με να ζητώ.
Δίδαξέ με να έχω καρδιά
που μόνο σοφία ζητάει.
Μια παιδική καρδιά,
που μόνο αγάπη ζητάει.
Καρδιά μοναχού,
που μόνο ηρεμία ζητάει.
Μια καρδιά τυφλού,
που ζητάει μόνο να δει.
Μια καρδιά πολεμιστή,
που μόνο κουράγιο ζητάει.
Μια καρδιά μητέρας,
που ζητάει μόνο ενότητα στην οικογένεια.
Μια καρδιά πατέρα,
που ζητάει μόνο να μην λείπει τίποτα.
Μια παρθένα καρδιά,
που ζητάει μόνο εκπλήρωση στη ζωή.
Μια καρδιά γιατρού,
που ζητάει μόνο να μπορεί να βοηθήσει τους άλλους.
Μια σοφή καρδιά,
που μόνο ειρήνη ζητά.
Κύριε, είθε αυτή η φτωχή και ταπεινή καρδιά, αυτά τα Χριστούγεννα, να χτυπά μόνο εναρμονισμένα με την Καρδιά του Χριστού.
