Μια φορά κι έναν καιρό
Ή πριν μια μόνον στιγμή, σε μια πόλη από κείνες που θαύματα συμβαίνουν κάθε στιγμή και σε κάθε γωνιά, μα οι άνθρωποι είναι πολύ απασχολημένοι για να τα δουν, ζούσε ένας θεραπευτής που ΄χε πια διανύσει το πιο μεγάλο μέρος του ταξιδιού της ζωής.
Αυτός ο θεραπευτής το λοιπόν, θεράπευε ακούγοντας τη φωνή της καρδιάς του κι ήταν πολύ ξακουστός απ΄ άκρη σ΄άκρη εκείνης της πολιτείας κι όλοι τον σέβονταν για τις σοφές του συμβουλές μα και τον αγαπούσαν.
Κι έτσι κυλούσε ο καιρός και όλο και άσπριζαν τα γένια και τα μαλλιά του θεραπευτή κι όλο ένιωθε πως κάτι ακόμα έλειπε από τη θεραπευτική διαδρομή που ως τότε είχε βαδίσει.
Ώσπου ήρθε μια εποχή που αυτή η έλλειψη γινόταν με τον καιρό στην καρδιά του όλο και πιο πλατιά και μέσα του πολύ βαθιά γνώριζε πως κάπου υπάρχει κάτι την τέχνη του να συμπληρώσει και να την κάνει ολόκληρη σαν έναν κύκλο στρογγυλό που να κυλάει και να ΄ναι γεμάτος φως.
Και λένε πως τα θαύματα συμβαίνουν όταν ακριβώς τα χρειαζόμαστε πιο πολύ, τότε ήταν που άκουσε πως σε μια άλλη πόλη, μέρες και νύχτες πολλές μακριά από τη δική του, ζούσε ένας νέος θεραπευτής, που θεράπευε με τη φωνή του μυαλού.
Έτσι ένα πρωί που όλα είχαν ετοιμαστεί στο σχέδιο του Σύμπαντος αδιόρατα μα και σοφά, ο γέρος θεραπευτής πήρε το δισάκι του στον ώμο, πήρε των ομμάτιον του και ξεκίνησε ακολουθώντας τη φωνή της καρδιάς του να βρει το νέο θεραπευτή.
Μα και ο νέος θεραπευτής είχε ακούσει πολλά για τον γέροντα κι επειδή του ΄χε γεννηθεί μεγάλη επιθυμία να τον γνωρίσει, ξεκίνησε κι αυτός από την πόλη του, να πάει στην πολιτεία του άλλου θεραπευτή για να τον συναντήσει.
Πήγαινε, πήγαινε ο ένας, πήγαινε, πήγαινε κι ο άλλος και να που συναντήθηκαν σ΄ένα πανδοχείο παλιό στη μέση θαρρείς του πουθενά, και χωρίς ο ένας τον άλλον να γνωρίζει, γίνηκαν φίλοι.
Βλέποντας ότι οι γνώσεις του νέου, τις εμπειρίες του γέροντα συμπλήρωναν, αποφάσισαν να εγκατασταθούν στην κοντινότερη πόλη που ήταν μισή μέρα δρόμος από κει, και μαζί πια ν΄ασκήσουν την τέχνη τους μέσα από των μονοπατιών τους τη σύνθεση.
Πέρασαν μερικά χρόνια από τότε, κύλησε ο καιρός σαν να ΄τανε νεράκι.
Αλήθεια, έχεις ακούσει πως κυλάει του χρόνου το νεράκι;
Οι δυο θεραπευτές το λοιπόν, ζούσαν και θεράπευαν μαζί, χρησιμοποιώντας σε κάθε περιστατικό, ο ένας την καρδιά κι ο άλλος το μυαλό.
Ήρθε όμως ο καιρός που ο γέροντας θεραπευτής έφτασε στο κατώφλι του θανάτου.
Ο νεότερος τον φρόντιζε νύχτα μέρα σαν να ΄τανε πατέρας του κι ακόμα πιο πολύ, αλλά όταν πλησίασε η ώρα το καντήλι της ζωής του γέροντα να σβήσει και ήρθε η στιγμή η ιερή ν΄αποχαιρετιστούν, του είπε:
“ Ξέρεις, τότε που συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο πανδοχείο, εσένα έψαχνα να βρω, γιατί είχα ανάγκη τις γνώσεις σου.
Είχα καταλάβει πως το κομμάτι εκείνο που έλειπε, θα έκανε τον κύκλο ολόκληρο και γνώριζα πως χρειαζόταν να το βρω”.
Τότε ο γέροντας θεραπευτής τον κοίταξε στοργικά και με τα μάτια του χάιδεψε θαρρείς του νέου την καρδιά και έτσι του αποκρίθηκε:
“Κι εγώ είχα ξεκινήσει το μεγάλο εκείνο ταξίδι για να σε συναντήσω.
Είχα καταλάβει πως δεν μπορούσα να θεραπεύω ακούγοντας την καρδιά μου μοναχά.
Τώρα πια που εγώ θα φύγω από τη ζωή, θα μείνεις εσύ, σύνθεση των δυο δρόμων να καταφέρεις και στο εξής να θεραπεύεις ακούγοντας το μυαλό και την καρδιά σου”.
Λίγες ώρες αργότερα ο γέροντας έφυγε από τη ζωή ήσυχος πια.
Ο νέος κατάφερε την ένωση να κάνει, προσθέτοντας στη γνώση του την εμπειρία του ηλικιωμένου φίλου του και συνέχισε το έργο του μέσα από τον δρόμο σύνθεσης πια, ανακουφίζοντας τους πόνους των ανθρώπων και μεταλαμπαδεύοντας τη γνώση που ΄χε συντεθεί σε νεότερους που αναζητούσαν στο μονοπάτι την αλήθεια.Και έζησαν αυτοί καλά και η καρδιά στο νου βρήκε φωλιά.
{Από το βιβλίο της “Παραμύθια για της καρδιάς μας την αλήθεια”_Zωή Νικητάκη}
