Το νόημα είναι αυτό που καλεί από τα βάθη της ψυχής.
Είναι το τραγούδι που μας τραγουδά στη ζωή.
Το αν έχουμε μια ουσιαστική ζωή εξαρτάται από το αν μπορούμε να ακούσουμε αυτό το τραγούδι, αυτή την πρωταρχική μουσική του ιερού.
Το «ιερό»
Δεν είναι κάτι κυρίως θρησκευτικό ή ακόμη και πνευματικό.
Δεν είναι μια ποιότητα που πρέπει να μάθουμε ή να αναπτύξουμε.
Ανήκει στον πρωταρχικό χαρακτήρα όλων αυτών.
Όταν οι πρόγονοί μας γνώριζαν ότι, όλα όσα μπορούσαν να δουν ήταν ιερά, αυτό δεν ήταν κάτι που διδάχθηκε αλλά ήταν ενστικτωδώς γνωστό.
Ήταν τόσο φυσικό όσο το φως του ήλιου, τόσο απαραίτητο όσο η αναπνοή.
Είναι μια θεμελιώδης αναγνώριση του θαύματος, της ομορφιάς και της θεϊκής φύσης του κόσμου.
Και από αυτήν την αίσθηση του ιερού, πραγματικού νοήματος γεννιέται, το νόημα που κάνει τις καρδιές μας να τραγουδούν με τον βαθύτερο σκοπό της ζωής.
Δυστυχώς, σήμερα μεγάλο μέρος της ζωής καλύπτεται από περισπασμούς, στους εθισμούς του καταναλωτισμού.
Η μουσική της ψυχής δεν είναι εύκολο να ακουστεί εν μέσω της συνεχούς φωνής της ζωής, και το θαύμα και το μυστήριο έχουν γίνει όλο και πιο απρόσιτα.
Ως πολιτισμός φαίνεται να έχουμε χάσει το νήμα που συνδέει τους κόσμους μαζί, τον εσωτερικό κόσμο από τον οποίο γεννιέται το νόημα και τον εξωτερικό κόσμο όπου περνάμε τις μέρες μας.
Οι ιστορίες της ψυχής δεν λέγονται πλέον, αλλά τα όνειρά μας έχουν γίνει οι επιθυμίες του υλισμού.
Για να βρούμε νόημα πρέπει να ανακτήσουμε την αίσθηση του ιερού, κάτι που ο πολιτισμός μας φαίνεται να έχει αγνοήσει ή ξεχάσει.
Το ιερό είναι μια ουσιαστική ποιότητα ζωής
Μας συνδέει με τη δική μας ψυχή και το θείο που είναι η πηγή όλων όσων υπάρχουν.
Το ιερό μπορεί να βρεθεί σε οποιαδήποτε μορφή
Σε μια μικρή πέτρα ή ένα βουνό, η πρώτη κραυγή ενός νεογέννητου παιδιού και η τελευταία αναπνοή ενός ατόμου που πεθαίνει.
Μπορεί να υπάρχει σε ένα καρβέλι ψωμί, σε ένα τραπέζι, να περιμένει σε ένα γεύμα και με τις λέξεις που ευλογούν το γεύμα.
Η ανάμνηση του ιερού είναι σαν μια κεντρική νότα μέσα στη ζωή.
Χωρίς αυτήν τη μνήμη λείπει κάτι θεμελιώδες για την ύπαρξή μας.
Η καθημερινή μας ζωή στερείται βασικής τροφής, βάθους νοήματος.
Όταν νιώθουμε αυτήν τη μουσική, όταν νιώθουμε αυτό το τραγούδι, ζούμε τη φυσική μας σύνδεση με τη Γη και όλη τη ζωή.
Το νόημα δεν είναι κάτι που μας ανήκει, αλλά η ζωή μας γίνεται «νόημα»,όταν ζούμε αυτήν τη σύνδεση, όταν την αισθανόμαστε κάτω από τα πόδια μας καθώς περπατάμε στο δρόμο, στο άρωμα ενός λουλουδιού, στη βροχή.
Εδώ το νόημα είναι τόσο απλό όσο τα άνθη που ανοίγουν, όπως ένα νεαρό γεράκι, που τα φτερά του εξακολουθούν να είναι κατεβασμένα,όπως η ομίχλη να σηκώνει το νερό.
Είμαστε όλοι μέρος ενός ζωντανού όντος που ονομάζουμε τη Γη, μαγική πέρα από την κατανόησή μας.
Μας δίνει ζωή και το θαύμα της μας θρέφει.
Στην ύπαρξή της, οι κόσμοι ενώνονται.
Οι σπόροι της μας δίνουν ψωμί και ιστορίες.
Για αιώνες οι ιστορίες των σπόρων ήταν το επίκεντρο της ανθρωπότητας, οι μύθοι επαναλαμβανόμενοι – ιστορίες αναγέννησης.
Τώρα έχουμε σχεδόν ξεχάσει αυτές τις ιστορίες.
Αντί αυτού, εγκλωβισμένοι στους ξεχωριστούς, απομονωμένους εαυτούς μας, δεν γνωρίζουμε καν πόσο πεινασμένοι έχουμε γίνει.
Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να επανασυνδεθούμε με αυτό που είναι απαραίτητο – να μάθουμε για άλλη μια φορά πώς να περπατάμε με ιερό τρόπο, πώς να μαγειρεύουμε με αγάπη και προσευχές, πώς να δίνουμε προσοχή σε απλά πράγματα.
Πρέπει να μάθουμε να καλωσορίζουμε τη ζωή σε όλα τα χρώματα και τα αρώματά της, να πούμε «ναι» ξανά και ξανά.
Τότε η ζωή θα μας δώσει πίσω τη σύνδεση με την ψυχή μας, και για άλλη μια φορά θα ακούσουμε το τραγούδι της.
Τότε το νόημα θα επιστρέψει ως δώρο και υπόσχεση.
Και κάτι μέσα στην καρδιά μας θα ανοίξει και θα ξέρει ότι έχουμε γυρίσει σπίτι.
