Δεν είναι τόσο απλό να αντέξεις να αντικρίσεις τον εαυτό σου
Συνήθως θέλουμε να βλέπουμε αυτό που μας αρέσει.
Συνήθως παίζουμε κρυφτούλι με το εαυτουλάκι μας, προκειμένου να βαδίζουμε επί του ασφαλούς.
Και το ασφαλές είναι πάντοτε η δοκιμασμένη συνταγή ζωής που μας έχουν περάσει οι άλλοι.
Πρέπει να έχεις κότσια, για να τραβήξεις το ριντό.
Και γίνεται ακόμη πιο δύσκολο, έως και ακατόρθωτο, όταν κάποιοι στέκονται δίπλα σου και κάνουν επιμελώς αέρα στον ιδρώτα της αγωνίας σου.
Όταν κάποιοι σου έχουν ετοιμάσει μια φάτνη και σε καλούν να μπεις μέσα σαν μικρός Χριστούλης.
Μια κομψή ιλουστρασιόν φάτνη και γύρω γύρω παχιά χορτασμένα βόδια που θα σε αποκοιμίζουν με τα ζεστούλικα χνώτα τους.
Αν συναντήσεις με τέτοιες συνθήκες τον εαυτό σου,
ΓΡΑΨΕ ΜΟΥ.
Με λίγα λόγια, αν θέλεις να σκύψεις μέσα σου και να δεις μια δυο αλήθειες, κάνε το μόνος σου.
Μακριά από προστάτες και συμπαραστάτες.
Ύστερα ό,τι και αν δεις, μην τρομάξεις και το βάλεις στα πόδια.
Είναι δικό σου, φίλε.
Κουλάρισε.
Είσαι εσύ!
Σκίσε τη συνταγή που σου έχουν βάλει στη τσέπη και πες ένα τραγουδάκι.
Έτσι για πάρτη σου.
Για τις αλήθειες σου.
Για τα λάθη που δεν ήθελες να πιστέψεις πως σε καθορίζουν.
Ως πότε, διάβολε, θα ζεις μέσα στο ψεύδος παριστάνοντας το παπαγαλάκι, αφού είσαι ακριδούλα;
Δεν είσαι;
Γιατί το κρύβεις;
{Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα – Αλκυόνη Παπαδάκη}
