Ολόκληρη η ύπαρξή μας είναι αποτέλεσμα της έλξης του θηλυκού και του αρσενικού, του Yin και Yang, του θετικού και του αρνητικού.
Και τα δύο μαζί σε ίσο βαθμό αποτελούν την τέλεια αρμονία, την οποία εμείς οι άνθρωποι, αλλά και τα υπόλοιπα όντα καλούνται να κατακτήσουν.
Έτσι είναι πλασμένος όλος ο κόσμος.
Το καθένα έχει την αντίθετή του έκφραση.
Αυτό συμβαίνει τόσο έξω, όσο και μέσα μας.
Κάπως έτσι εξηγούνται και οι έννοιες του ανώτερου και του κατώτερου εαυτού μέσα μας.
Ο Ανώτερος Εαυτός μας εκφράζει την λαμπερή μας θεϊκότητα, την Αγάπη και την ελευθερία, ενώ ο κατώτερος έχει τα χαρακτηριστικά του εγωισμού, της ματαιοδοξίας, της κτητικότητας κ.τ.λ.
Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι έχουμε ενα είδος καθρέφτη μέσα μας, ο οποίος αντανακλά το θετικό και το αρνητικό.
Όταν εκφράζεται η μία πλευρά, η άλλη δεν παύει να υπάρχει, απλά βρίσκεται σε λανθάνουσα φάση στο παρασκήνιο, μέχρι να έρθει η σειρά του να λάβει δράση και να σπρώξει την άλλη μεριά σε μη εκφρασμένη κατάσταση.
Αυτό μπορεί να κατανοηθεί πολύ εύκολα με την σύγκριση της ημέρας με την νύχτα.
Και τα δύο υπάρχουν, όμως στον ίδιο χρόνο και χώρο είναι αδύνατον να εμφανιστούν και τα δύο.
Όταν είναι μέρα, η νύχτα είναι σε «λανθάνουσα φάση» και περιμένει με την σειρά της να εμφανιστεί την κατάλληλη χρονική στιγμή.
Έστω λοιπόν ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι πολύ αστείος, είναι ο Clown της παρέας, κατά βάθος καλύπτει την εσωτερική του λύπη με τα αστεία και τα ανέκδοτα, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του και τους άλλους ότι όλα είναι εντάξει, αντί να εκφράσει τα αληθινά του (συν)αισθήματα.
Η εκδήλωση της αστείας πλευράς φέρνει την λύπη σε λανθάνουσα ή καλύτερα σε μη εκδηλωμένη κατάσταση.
Υπάρχουν μέσα σε αυτό και πολλά άλλα αντίθετα, όπως η έκφραση και η σιωπή, η αυτοεκτίμηση και η έλλειψη αυτής.
Κάπου εκεί έρχεται η απόφαση της κάθε ψυχής να επιλέξει τον δρόμο της.
Πολλοί παράγοντες, όπως οι καρμικές οφειλές και η ωριμότητα της ψυχής παίζουν μεγάλο ρόλο στο πώς συπεριφέρεται κανείς.
Ο Εργάτης του Φωτός όμως καλείται να εκφράζει την φωτεινή πλευρά της θεϊκής του ύπαρξης, ακολουθώντας τον Ανώτερο Εαυτό του, την Θεϊκή του Εγώ Ειμί παρουσία.
Η καθοδήγηση και η διαμόρφωση της ζωής στο φωτεινό μονοπάτι μπορεί να οριστεί με βάσει τους ακόλουθους 12 κανόνες των αντιθέτων.
1. Μιλάω – Σωπαίνω:
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι υπάρχουν τόσα πολλά και διαφορετικά ρητά για την σιωπή, άλλα και για την ομιλία.
Η σιωπή είναι χρυσός.
Υπάρχει όμως και το ρητό: Αν η σιωπή ταιριάζει και στον σοφό, άραγε πόσες φορές περισσότερο ταιριάζει στον ανόητο.
Ο λόγος είναι θείο δώρο.
Η σιωπή, όταν μπορούμε με μία μόνο λέξη να γειώσουμε το φώς και την αλήθεια είναι έγκλημα. Αντίθετα, αν μιλήσουμε σε λάθος χώρο και σε λάθος στιγμή το θείο δώρο του λόγου γίνεται φλυαρία και κουτσομπολιό, πράγμα το οποίο προέρχεται από τον κατώτερο εαυτό και εκφράζει ακριβώς το αντίθετο του Φωτός.
2. Δεκτικότητα – Αντίσταση σε επιρροές:
Η δεκτικότητα είναι φωτεινή όταν δεχόμαστε υψηλές κραδασμικές καταστάσεις και ανθρώπους.
Όπως για παράδειγμα όταν δεχόμαστε ένα δώρο, το οποίο μας δίνεται με αγάπη και χαρά είναι φωτεινό και μεγαλώνει την συνειδητή μας αντίληψη για την θεϊκή μας παρουσία.
Αντίθετα η αποδοχή ενός δώρου, το οποίο γνωρίζουμε ότι γίνεται με δεύτερες σκέψεις είναι μια έκφραση της κτητικότητας.
Η ικανότητα να αντισταθεί κανείς στις επιρροές είναι η αποφασιστική αντίσταση σε όλες τις χαμηλές επιδράσεις.
Η πειθήνια δεκτικότητα και η ευκολοπιστία δείχνουν την έλλειψη ψυχικού σθένους και μια άνευ όρων παράδοση στις επιρροές.
Το καλύτερο που θα μπορούσε κανείς να κάνει, είναι να μεταμορφώσει/μετουσιώσει οτιδήποτε χαμηλοκραδασμικό σε υψηλή συχνότητα.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους θεραπευτές, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με πολλές διαφορετικές καταστάσεις και ανθρώπους.
Όλοι ελκύουμε κάτι το οποίο μας μοιάζει.
Βοηθώντας λοιπόν τον άλλον, βοηθάμε και τον Εαυτό μας.
3. Υπακούω – Εξουσιάζω:
Υπακούω στον Θεό μέσα μου.
Σε ότι με καθοδηγεί ότι είναι σωστό.
Αυτό το ξέρει το κάθε άτομο για τον Εαυτό του.
Η εσωτερική μας φωνή λέει μέσω των εσώτατων μας πεποιθήσεων πάντα την αλήθεια.
Όταν υπακούμε άλλους δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά δουλοπρεπής.
Αναγνωρίζοντας την πραγματική μου φύση σημαίνει να παίρνω εγώ αποφάσεις για τον εαυτό μου.
Γιατί ο Θεός μέσα μου ξέρει τι είναι καλό για εμένα.
Εξουσιάζω λοιπόν τον εαυτό μου.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με την καθοδήγηση άλλων.
Αυτός ο οποίος «κυβερνάει» έχει την υποχρέωση να ενδυναμώσει τους άλλους να ακούνε και αυτοί αντίστοιχα την δικιά τους θεϊκή εσωτερική φωνή, αφήνοντάς του απολύτως ελεύθερους.
Το αντίθετο θα ήταν η χειριμός.
4. Αυτοπεποίθηση – Ταπεινότητα:
Ο Εργάτης του Φωτός νιώθει ταπεινότητα απέναντι στην θεϊκή ύπαρξη, το αιώνιο ον, το οποίο μας ζωογονεί.
Όλες οι καλές και φωτεινές ιδιότητες ανήκουν σε αυτόν, γιατί το άτομο είναι η εκδήλωση της θεϊκότητας.
Η υποταγή ανήκει αποκλειστικά και μόνο στο Θείο.
Η κάθε πράξη και φωτεινή καθοδήγηση προέρχεται από την καρδιά του Θεού αντανακλώντας στον ανώτερο εαυτό μας και όχι από την προσωπική μας δύναμη.
Επομένως η υποταγή σε επίγειες ή υπόγειες δυνάμεις ισοδυναμεί με αδυναμία και αυτό, υποτίμηση, προσβολή στην θεϊκότητα.
Αντίθετα, όταν ακούμε την καθοδήγηση του ανώτερου εαυτού μας και έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτό, τότε έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό και ενωνόμαστε ευθύγραμμα με αυτόν.
5. Δρω και αντιδρώ με αστραπιαία ταχύτητα – λειτουργώ με επιφυλακτικότητα:
Ο Εργάτης του Φωτός δρα και αντιδρά γρήγορα, αλλά όχι βιαστικά και χωρίς δισταγμό ή αμφιβολίες, επιλέγοντας την καλύτερη από όλες τις πιθανές λύσεις.
Όταν όμως ενεργήσει κανείς χωρίς την απαιτούμενη συγκέντρωση του μυαλού, τότε αυτό μεταφράζεται ως απερισκεψία και βιασύνη.
Για να επιταχυνθεί σταδιακά αυτός ο κανόνας πρέπει να δείξουμε απέραντη υπομονή στον εαυτό μας μέχρι να έχει ωριμάσει η απόφαση μέσα μας μέχρι να είμαστε έτοιμοι να δράσουμε με εμπιστοσύνη από τον υψηλό σημείο της αγάπης και της θεϊκότητας.
Αν αυτό όμως οδηγεί στο να μην ληφθεί ποτέ καμία απόφαση, τότε λειτουργούμε με δισταγμό και αμφιβολία, μετατρέποντας την επιφυλακτικότητα σε έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θείο.
6. Τα δέχομαι όλα – κρίνω:
Ο Εργάτης του Φωτός δέχεται αυτό που θέλει το θείο από αυτόν, σε ότι του επιφυλάσσει η μοίρα.
Δεν έχει σημασία τι έρχεται, άλλα τι κάνεις με αυτό.
Οι γήινοι υποβιβασμοί και οι ταπεινώσεις δεν μπορούν να καταστρέψουν, ούτε να μειώσουν τις εσωτερικές αξίες.
Μένουμε όλοι ίδιοι, είτε μας διαβάλουν, είτε μας τιμούν οι άνθρωποι.
Επίσης, η φτώχεια, ή ο πλούτος είναι πάντα μέσα για έναν μεγαλύτερο σκοπό.
Το να δέχεται κανείς τα πάντα δεν πρέπει να εκφυλιστεί σε απάθεια, αδιαφορία, δειλία η έλλειψη προσωπικότητας.
7. Είμαι ικανός για πόλεμο – κάνω ειρήνη:
Πρέπει να πολεμάς την σκιά του σφάλματος με το ξίφος της αλήθειας.
Όμως πρέπει πάντα να θυμάσαι, ότι παλεύεις με πνευματικά όπλα για την ειρήνη και την αγάπη.
Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει η αγάπη για ειρήνη να μετατραπεί σε δειλία ή σε μια βολική αποφυγή του πολέμου.
8. Είμαι συνετός – έχω θάρρος:
Μοιάζει πολύ με τον κανόνα 5, αλλά διαφέρει από την άποψη, ότι Ο Εργάτης του Φωτός δρα στο σωστό χώρο και χρόνο.
Αυτό πολλές φορές απαιτεί θάρρος, το οποίο δεν πρέπει να προέρχεται από παράτολμη απερισκεψία. Επίσης το να μην κάνει κάποιος κάτι επειδή φοβάται μεταφράζεται ως λιποψυχία.
Θέλει θάρρος να κάνουμε το σωστό και η εμπιστοσύνη είναι η εγγύηση ότι όλα είναι τέλεια.
9. Δεν μου ανήκει τίποτα – εξουσιάζω τα πάντα:
Όλοι πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μας ανήκει τίποτα.
Όποιο υλικό αγαθό και να έχουμε στην διάθεσή μας έρχεται με κάποιο σκοπό, έτσι ώστε να πάρουμε εμείς τα μαθήματά μας.
Δανειζόμαστε για κάποιο χρονικό διάστημα ένα μέρος της περιουσίας του Θεού για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στα καθήκοντα του ανώτερου σκοπού της ύπαρξής μας, το γήινο έργο, είτε αυτό σημαίνει υλικός πλούτος ή φτώχεια.
Εφόσον η ύλη είναι και αυτή μια έκφραση του Θεού πρέπει να την σεβόμαστε για να αποκτήσουμε όσα ακριβώς χρειαζόμαστε.
Έτσι την κυριαρχούμε.
Πρέπει να υπάρχει μια συναλλαγή της ύλης, και όχι χωρίς αυτήν, αλλά ούτε και εναντίον της. Χρειάζεται όμως προσοχή για να αποφευχθεί ο εγωισμός και ο πόθος για κτητική αδηφαγία.
10. Δεν έχω δεσμούς – είμαι πιστός:
Είναι αναγκαίο να αναγνωρίζει κανείς το γήινο, το θετικό και το αρνητικό χαρακτηριστικό στον καθέναν.
Η πρόκληση είναι στο να αγαπάμε τον Θεό μέσα στον καθένα και όχι το άτομο.
Πρέπει να δείχνουμε ανοχή στο γήινο και να παρακάμψουμε σε ένα πρόσωπο το αρνητικό με συνείδηση και επίγνωση.
Από την άλλη πλευρά όμως πρέπει να είμαστε πάντα σε θέση να εγκαταλείψουμε κάποιον που αγαπάμε, αν αυτό είναι αναγκαίο, έτσι ώστε να μην υπάρχουν προσκολλήσεις.
Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό, διότι στις μέρες μας είναι συχνό το φαινόμενο της προσωπολατρίας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τους τραγουδιστές.
Συνήθως ξεκινάει μια καριέρα με ένα καλό τραγούδι.
Αυτό είναι το θείο έργο του τραγουδιστή.
Όμως η κοινωνία λατρεύει εν τέλει εκείνον ως άτομο και όχι το Φώς που κατοικεί μέσα του.
Αυτό το συνήθειο της κοινωνίας είναι διεφθαρμένο και έτσι καταλήγει ο ευάλωτος καλλιτέχνης σε μια διεφθαρμένη συμπεριφορά.
Ο Εργάτης του Φωτός πάντα θα έχει ένα είδος θαυμαστών, οι οποίοι βλέπουν στο πρόσωπό του την αντανάκλαση του Φωτός του Θεού.
Πρέπει να είναι όμως πάντα συνειδητός ότι δεν πρόκειται για το άτομο του και πρέπει να είναι και σε θέση να περνάει απαρατήρητος και να χάνετε μέσα στα πλήθη, ανάλογα το τι του ζητάει το σχέδιό του.
11. Περιφρονώ τον Θάνατο – εκτιμώ την Ζωή:
Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει αποκολλάται η ψυχή από το σώμα.
Ανάλογα με τον βαθμό εξέλιξης της ψυχής, αν λειτούργησε επί των πλείστων με τα ανώτερα κέντρα, αναγνωρίζοντας την φύση του, τότε έρχεται όλο και πιο κοντά στην πραγμάτωση της επιθυμίας της ψυχής, να φωτιστεί και να αναληφθεί.
Έτσι λοιπόν, πράττοντας ως Εργάτης του Φωτός από τον ανώτερο εαυτό, η εξελιγμένη ψυχή βοηθάει να εν – θυμάται ο άνθρωπος από ζωή σε ζωή όλο και περισσότερο την αληθινή του προέλευση, αλλά και τις προηγούμενες ζωές, δίνοντάς του έτσι της ενθύμηση της εμπειρίας για να μπορέσει να αποτρέψει καρμικά γεγονότα.
Όταν η συνειδητότητα ταυτίζεται με την ζωή, η ζωή είναι αθάνατη.
Ενώ όταν λειτουργεί κανείς κυρίως με βάσει τις κατώτερες του επιθυμίες, δηλαδή την ζήλια, την ματαιοδοξία ή το μίσος, η ψυχή αφήνει κατά τον θάνατο όλα αυτά τα χαρακτηριστικά πίσω στο δοχείο και δεν θυμάται, πράγμα το οποίο καθιστά στην επόμενη ζωή προστατευτικό δεδομένο.
Ο πραγματικός θάνατος είναι η λήθη.
Το να μην θυμάται κανείς ότι αποτελείται από Φως και Αγάπη.
Όμως και η ύλη, άρα και το ανθρώπινο σώμα είναι ένα μέρος της έκφρασης του Θεού και πρέπει να σεβόμαστε και να προσέχουμε το εργαλείο το οποίο μας δόθηκε, γιατί μόνο μέσω αυτού μπορούμε να εκπληρώσουμε την αποστολή μας πάνω στην Γη.
Ποτέ δεν πρέπει να εκθέσουμε τον εαυτό μας από απροσεξία η ανευθυνότητα σε κίνδυνο.
Αυτό θα ήταν έλλειψη σεβασμού για την ζωή.
Αντίθετα πρέπει να την εκτιμάμε μέσα από το σώμα μας και να ζούμε χαρούμενα, λειτουργώντας από το κέντρο της καρδιάς μας, με απόλυτη προσοχή να μην γίνει η χαρά ο αυτοσκοπός και να μετατραπεί σε αισθησιασμό.
Αναγνωρίζοντας αυτήν την πραγματικότητα και υιοθετώντας την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει θάνατος, μπορούμε να μείνουμε ατάραχοι, όταν στο σχέδιο μας βρίσκεται να βρεθούμε σε “μεγάλο κίνδυνο”.
12. Αγαπάω – αδιαφορώ:
Αυτή είναι η μάλλον δυσκολότερη άσκηση από όλες.
Και η αδιαφορία είναι ένα μέρος της αγάπης, είναι βάναυση αγάπη και η έκφρασή τους αποτελεί ιδιαίτερη μονάδα στο γήινο επίπεδο.
Όποτε εκφράζεται το ένα, εκδηλώνεται το άλλο από μόνο του.
Ο ήλιος λάμπει πάνω σε όλους, και όλοι είναι ένα κομμάτι της έκφρασης του Θεού.
Ο Εργάτης του Φωτός πρέπει να εγκαταλείψει πλήρως τις προσωπικές προτιμήσεις και τις επιθυμίες του και να αγαπάει όλους το ίδιο.
Η αμερόληπτη αγάπη, η αγάπη άνευ όρων είναι η αγάπη ύψιστης μορφής.
Αποκτώντας αυτήν την πεποίθηση ο Εργάτης του Φωτός μπαίνει στην αντίληψη και σε μια οπτική γωνία του όλου, του συνόλου, υπερασπίζοντας το καλό του κόσμου, όχι μεμονωμένα, αλλά συλλογικά.
Τότε φτάνει στην συμπαντική Αγάπη.
Η βάναυση αμερόληπτη αγάπη από την άλλη απαιτεί από τον Εργάτη του Φωτός να μπορεί να στέκεται απροκατάληπτος παρατηρητής όταν διατρέχουν άτομα κινδύνους, οι οποίοι είναι αναγκαίοι για την σωτηρία της ψυχής τους και ας πρέπει να υποστούν βλάβες στην γήινη ευημερία τους.
Το ανώτερο καλό είναι πάντα η σωτηρία της ψυχής ενός ανθρώπου και πρέπει να μπορούμε να αφήσουμε του άλλους να πάρουν τα μαθήματά τους.
Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του για να επιβάλλει τις δικιές του επιθυμίες, όπως για παράδειγμα με ύπνωση η άλλα μέσα, γιατί κρατώντας τους σε «ασφάλεια», όταν χρειάζεται να μάθουν οι αγαπημένοι μας μέσα από τον κίνδυνο, τους αποτρέπουμε της εξέλιξη τους.
Είναι προτιμότερο να υποστεί κανείς υλικές η σωματικές απώλειες, από το να χάσει την ψυχή του.
Όπως ακριβώς ο Θεός δεν μπλέκεται στις ανθρώπινες υποθέσεις, αλλά προικίζει τον άνθρωπο με την ελεύθερη βούληση για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις καταστάσεις και να εξελιχθεί μέσα από αυτές, έτσι και ο Εργάτης του Φωτός πρέπει να σέβεται την ελεύθερη βούληση των γύρω του και να μην τους πιέσει ποτέ να κάνουν κάτι δια της βίας.
Η θεϊκή αμερόληπτη Αγάπη δεν πρέπει όμως ποτέ να εκφυλίζεται σε απάθεια ή αδιαφορία όταν μπορεί να σωθεί κάποιος με γήινα μέσα.
Αυτές είναι οι πιο δύσκολες ασκήσεις από όλες γιατί πρέπει να εγκαταλείψεις τα προσωπικά σου συναισθήματα, να τα σβήσεις.
Μόνο όταν έχεις γίνει απόλυτα κυρίαρχη των προηγούμενων έντεκα ζευγών διδύμων χαρακτηριστικών θα είσαι σε θέση να αναγνωρίζεις την φωνή του Θεού τόσο καθαρά.
Τότε, και στις πιο δύσκολες περιπτώσεις θα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, και τι όχι, καθοδηγούμενη από την θεϊκή Αγάπη.
Τότε πια δεν μπορείς να κάνεις λάθος, γιατί θα είσαι η ίδια η Αγάπη!
Και η Αγάπη μπορεί να ενεργήσει μόνο με Αγάπη.
Θα χρειάζεται απλά να εκπέμπεις τον Εαυτό σου, να είσαι ο Εαυτός σου και ολόκληρο το σύμπαν θα έλκει από την θέρμη σου, το Φώς σου και την Δύναμή σου.
Τότε θα έχεις γίνει θεϊκό ον εσύ και η συνειδητότητά σου θα έχει ταυτιστεί με τον ίδιο τον Θεό.
{ Βιβλιογραφία: «η Μύηση» της Ελίζαμπεθ Χέικ}
