Στο βουνό του Παραδείσου
πιάστηκε ένα πουλί
Τα φτερά του ήτανε αίμα
η καρδιά του ήταν χρυσή
το τραγούδι του κουράγιο
κι ελπίδα δίνει μαγική.
Ένα αστέρι πέφτει κάτω
πλάι στο όμορφο πουλί
Φλόγα ανάβει στο κορμί του
καίει το γιο της μουσικής
κι απ’ τις στάχτες βγαίνει πάλι
ο νεοσσός της χαραυγής.
Πάνω στον αέρα γράφω
του Φοίνικα το μυστικό
Τ’ όνειρο είναι η αγάπη
το νερό είναι η ζωή
κι η φωτιά που μας τυλίγει
πάντα θα ‘ναι σκοτεινή.
Τ’ όνειρο είναι η αγάπη
το νερό είναι η ζωή
και σαν η φλόγα θα μας κάψει
η αναγέννηση θα ‘ρθει.
Πόσες φωτιές πέρασαν από πάνω μας;
Πόσες φωτιές πέρασαν από μέσα μας;
Πόσες φλόγες ταϊστηκαν με το δέρμα μας, την καρδιά μας, με την ψυχή μας την ίδια;
Αλλά δεν καϊκαμε.
Αλλάξαμε.
Και η φωτιά πια είναι δική μας. Εμείς την δημιουργούμε και εμείς την ορίζουμε.
Και δεν μας καίει πια.
Μας ανανεώνει.
Μας τελειοποιεί.
Μας αναγεννά.
Ας θυμόμαστε, πάντα, ότι η επιλογή είναι και δική μας: αν θα καούμε ή αν θα αναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες μας;
