Το δέντρο φυτεύεται στις ρίζες του. Απλώς βάζει τις ρίζες του στη γη και ανοίγει τα φύλλα του στον ουρανό
Πώς να τερματίσετε τη δυαδικότητα συνεχίζοντας να ζείτε στον κόσμο;
Πώς να κάνουμε το παιχνίδι του καλού και του κακού, σωστό και λάθος, να τελειώσει οριστικά μέσα μας;
Ενώ έκανα αυτήν την ερώτηση, η εικόνα που μου ήρθε ήταν αυτή ενός δέντρου.
Το δέντρο φυτεύεται στις ρίζες του
Δεν τριγυρνά ψάχνοντας για φαγητό και ενέργεια που χρειάζεται για να ζήσει.
Απλώς βάζει τις ρίζες του στη γη και ανοίγει τα φύλλα του στον ουρανό και όλα όσα χρειάζεται είναι εκεί, χωρίς να χρειαστεί να ψάξει τίποτα.
Για εκείνο, δεν υπάρχουν μονοπάτια που πρέπει να ακολουθήσει, ούτε ιστορίες για επινόηση.
Και παρά την τεράστια σκιά του που προβάλλεται στα πόδια του, δεν υπάρχει καμία επιθυμία να προσφέρει αυτή τη σκιά σε όποιον χρειάζεται να προστατευτεί από τον ήλιο.
Και παρά τους γλυκούς και θρεπτικούς καρπούς του, δεν υπάρχει καμία επιθυμία να τα δωρίσει στους ανθρώπους ώστε να είναι υγιείς, απλά, με ταπεινό και ανεπιτήδευτο τρόπο, εκφράζει τη φύση του και μέσω της παρουσίας αυτής της φύσης τη σκιά πάντα θα είναι διαθέσιμη για όσους τη χρειάζονται και οι καρποί θα είναι πάντα στο δέντρο έτοιμοι να εξυπηρετήσουν αυτούς που έρχονται να τους πάρουν.
Για ένα δέντρο μόνο εκείνη η στιγμή είναι πραγματική.
Οι άνθρωποι περνούν και δεν τους καλεί, δεν τους ακολουθεί για να επιβάλει την παρουσία του, είναι ακριβώς εκεί, δεδομένη στη στιγμή.
Και όταν οι άνθρωποι έρχονται και κάθονται στη σκιά του, μια τεράστια χαρά θα ρέει από αυτό, το αποτέλεσμα της βεβαιότητας ότι όλα είναι στην ακριβή του θέση, χωρίς προσκόλληση ή επιθυμία να μείνουν εκεί για πάντα.
Και αφού φύγουν θα παραμείνει το ίδιο δέντρο, με ρίζες βαθιά στη γη και φύλλα πεταμένα στον ήλιο.
Και όταν οι άνθρωποι
Έρχονται και παίρνουν τους καρπούς του, από αυτό θα απορρέει η ίδια χαρά για την υπηρεσία που παρέχεται, χωρίς προσκόλληση, ούτε επιθυμία, ότι αυτοί οι καρποί μπορούν να βοηθήσουν να επουλωθούν οι πληγές αυτών των ανθρώπων, καθώς απλώς εκφράζει τη φύση και οι καρποί αυτής της φύσης είναι του καθενός και όχι δικοί του.
Και όταν παίρνει το διοξείδιο του άνθρακα που αποβάλλουν οι άνθρωποι και το μετατρέπει σε οξυγόνο που θα τους δώσει ζωή, δεν θα το κάνει για να σκεφτεί τους ανθρώπους ούτε το καλό που θα κάνει, αλλά θα το κάνει απλώς επειδή αυτό είναι τη δική σου αναπνοή.
Και μια μέρα, όταν οι σπόροι που είναι έτοιμοι να φυτρώσουν κρέμονται από τους κορμούς τους, δεν θα υπάρχει καμία επιθυμία να πέσουν στο έδαφος και να βλαστήσουν σε νέα δέντρα, γιατί ο άνεμος θα καθορίσει τον ρυθμό αυτής της σποράς, που θα ρίξει αυτούς τους σπόρους στον αέρα, μεταφέροντάς τους σε μέρη που τα μάτια του ίδιου δέντρου δεν θα φτάσουν καν.
Αν ήθελε να βάλει τον ρυθμό του με την επιθυμία να δει αυτούς τους σπόρους να ανθίζουν, όλοι οι σπόροι θα έπεφταν στα πόδια του και τα δέντρα που θα φύτρωναν από εκεί θα το έπνιγαν τελικά και θα έκλειναν τον ήλιο.
Είναι ο άνεμος που καθορίζει την κατάλληλη στιγμή για την απελευθέρωση των σπόρων και είναι αυτός που θα τους οδηγήσει στον τόπο όπου πρέπει να πάνε.
Το δέντρο
Θα περιοριστεί στο να σκεφτεί τη μαγεία της ζωής χωρίς να παρεμβαίνει στους δικούς του κύκλους και ρυθμούς, παραμένοντας σταθερό στις ρίζες του και με το φως στα κλαδιά του, που λυγίζουν απαλά, χωρίς ακαμψία, κάθε φορά που φυσάει ο άνεμος, ακόμη και όταν αυτός ο άνεμος μετατρέπεται σε καταιγίδες.
Και σε αυτόν τον χορό, σε αυτή τη μελωδία που αφήνουν τα αρώματα που η ζωή αποκαλύπτει μέσα από την παρουσία της, τίποτα δεν θα μείνει παρά μόνο ειρήνη και γαλήνη.
Και σε αυτή την ειρήνη διαλύεται όλη η δυαδικότητα.
