Ένας από τους λόγους που εμείς οι γυναίκες δυσκολευόμαστε να αφήσουμε τις σχέσεις όπου νιώθουμε ότι δεν μας αγαπούν, η μας κακοποιούν, είναι επειδή όταν ερωτευόμαστε έναν άντρα συνδεόμαστε με το φοβισμένο παιδί μέσα του.
Έχουμε τόση ικανότητα ενσυναίσθησης που μπερδεύουμε την αγάπη ενός ζευγαριού, με την μητρική αγάπη, ή θέλουμε να βοηθήσουμε αυτό το αθώο παιδί να ξεπεράσει τα τραύματα του και τις ελλείψεις του.
Νομίζω ότι πολλές από εμάς είμαστε τρυφερές σχετικά με την ευθραυστότητα της πατριαρχικής αρρενωπότητας: Kατά κάποιο τρόπο λυπόμαστε για τους φόβους του, για την αδυναμία του να δείξει στοργή, για την έλλειψη των δεξιοτήτων του να διαχειριστεί συναισθήματα που έχει κληρονομήσει από τους γονείς του, την αδεξιότητα του όσον αφορά την επίλυση των συγκρούσεων, τα προβλήματα του με την αυτοεκτίμηση του και το Εγώ του.
Παρηγοριόμαστε νομίζοντας ότι η αγάπη μας θα τον θεραπεύσει, ότι είμαστε πολύ δυνατές, και μπορούμε να τον βοηθήσουμε να αλλάξει, ότι όταν καταφέρει να συνδεθεί με το εσωτερικό παιδί μέσα του, θα απελευθερωθεί από τον μάτσο εαυτό του ως δια μαγείας.
Νομίζω ότι γι’ αυτό συχνά γινόμαστε συγκαταβατικές όταν θέλουν να είναι το κέντρο της ζωής μας, όταν απαιτούν όλη την προσοχή, όταν φωνάζουν για μια ολοκληρωτική κ άνευ όρων παράδοση εκ μέρους μας.
Ξέρουμε ότι “πρέπει” να αισθάνονται ισχυροί κ σημαντικοί, τόσες φορές τους κάνουμε να πιστέψουν ότι είναι, για να ανακουφιστούν λίγο, από αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας και ανωτερότητας που τους κάνει τόσο κυρίαρχους αλλά και ανασφαλείς.
Λοιπόν αυτή είναι μια θανατηφόρα παγίδα για εμάς: Το τραυματισμένο παιδί δεν πρόκειται να θεραπευτεί, ο βίαιος άνθρωπος δεν πρόκειται να μεταμορφωθεί σε ήρεμο άνθρωπο μόνο με την αγάπη μας.
Οι άντρες πρέπει να δουλέψουν πάνω στην αρρενωπότητα τους και τα πατριαρχικά τους σύνδρομα, τα τραύματα κ τους φόβους τους, τον ανδρισμό τους, το συναισθηματικό τους κόσμο, την ανάγκη τους να κυριαρχήσουν, την ανάγκη τους για πιστή σύζυγο-μητέρα-υπηρέτη στο πλευρό τους, που να ανέχεται τα πάντα κ να τους υποστηρίζει.
Κ εμείς πρέπει να είμαστε ξεκάθαρες ότι αξίζουμε συντρόφους που ξέρουν να μας αγαπούν καλά.
Πρέπει να σταματήσουμε να δείχνουμε τόση κατανόηση, να δώσουμε προσοχή στους εαυτούς μας, να συνδεθούμε με το κορίτσι που κουβαλάμε μέσα μας, για να την προστατέψουμε από αυτά τα βίαια κ ανασφαλή ξεσπάσματα.
Γιατί εάν δεν την φροντίσουμε εμείς ποιος θα την φροντίσει;
Μην επιτρέπετε σε κανέναν άντρα να βλάψει αυτό το κορίτσι, να καταστρέψει την αυτοεκτίμηση της, να εκμεταλλευτεί αυτήν κ την ικανότητα της να αγαπά.
Αυτό το κορίτσι που έχεις μέσα σου είναι όλα όσα έχεις.
Όταν την φροντίζεις, φροντίζεις όλες εμάς.
Όταν ελευθερώνεις τον εαυτό σου, ελευθερώνουμε όλες τους εαυτούς μας.
{ Via:The soul journey with Sarah Moussa }
