«Με ανοιχτή καρδιά μπορούμε να δούμε και να νιώσουμε την ιερή φύση όλης της ζωής».
Μια απλή και ουσιαστική πνευματική αλήθεια διδάσκει ότι μόνο το να είσαι ξύπνιος τη στιγμή είναι πραγματικό.
Μόνο τότε η φράουλα μπορεί να γευτεί στην πλήρη γλύκα της, το άνθος του δαμάσκηνου να φανεί στην εύθραυστη ομορφιά του, χωρίς μνήμη ή προκαταλήψεις.
Αυτή είναι η στιγμή Ζεν του σατόρι , όταν είμαστε πλήρως παρόντες στην εμπειρία, στη ζωή, όπως είναι.
Είναι μια στιγμή «εντός και εκτός χρόνου», την οποία συνήθως βλέπουμε μόνο για μια στιγμή πριν οι σκέψεις και τα πρότυπα της συνείδησής μας θολώσουν πάνω από τα μάτια μας.
Έχει χαθεί μια ορισμένη αθωότητα,αυτές οι στιγμές περικλείονται από μια επίγνωση ενός κόσμου που αλλάζει, μια ομορφιά που μολύνεται, ένα θαύμα που εξαφανίζεται.
Πνευματικές πρακτικές, διαλογισμός, παρατήρηση, μπορούν να μας βοηθήσουν να έχουμε πρόσβαση σε αυτές τις στιγμές.
Αρκεί όμως να ζήσουμε στην αθωότητά τους ή πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την μεταβαλλόμενη ιστορία που τα περιβάλλει, μια ιστορία της Γης που κακοποιείται και εκμεταλλεύεται, εξαντλημένα είδη, νερά τοξικά;
Και πώς μπορούμε να συμφιλιώσουμε το θαύμα της στιγμής με την ευθύνη και την αγάπη μας για τη Γη που μας χαρίζει αυτές τις στιγμές;
Τι σημαίνει πραγματικά να ζεις στο τώρα;
Περνώντας από την αθωότητα στην εμπειρία, η επίγνωση της στιγμής έχει πολλά συστατικά.
Αν ακούσουμε προσεκτικά, μεταφέρει τις ιστορίες της σημερινής εποχής, αυτού που καταστρέφεται, εγκαταλείπεται, βεβηλώνεται.
Όσο κι αν ανταποκρινόμαστε στη χαρά ενός νεογέννητου μωρού, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε επίσης τα χρώματα που αρχίζουν να ξεθωριάζουν, μια εσωτερική μουσική που γίνεται όλο και πιο αμυδρή.
Είμαστε εδώ για να ακούσουμε τις ιστορίες της Γης, της ζωής που υπάρχει γύρω μας, όχι ως παιδιά χωρίς ευθύνη, αλλά να φέρουμε μέρος του βάρους για αυτό που συμβαίνει.
Ο καθένας με τον δικό του τρόπο αναγνωρίζουμε και ανταποκρινόμαστε σε αυτό που αλλάζει.
Δυστυχώς, η πολύ σύγχρονη πνευματικότητα που μας βοηθά να είμαστε παρόντες στη στιγμή, δεν υιοθετεί αυτήν την ευθύνη, αλλά επικεντρώνεται συχνότερα στην αυτοεκπλήρωση ή στην ευημερία.
Τότε πολύ εύκολα παραμένουμε ως παιδιά, ενθουσιασμένοι, αλλά όχι πλήρως δεσμευμένοι.
Το τώρα είναι ο σπόρος του μέλλοντος, και ως εκ τούτου πρέπει να κρατηθεί μέσα στην καρδιά και την ψυχή για να μεγαλώσει, αν τα εγγόνια μας θα δουν τα ίδια χρώματα στο ουράνιο τόξο.
Όταν ο Ρούμι είπε:
«Επιστρέψτε στη ρίζα, της ρίζας του Εαυτού σας»,
μιλούσε για το πραγματικό μυστήριο που ζει μέσα στον καθένα μας, που μας συνδέει με τον ήλιο και το φεγγάρι καθώς και με όλη τη δημιουργία.
Στο τώρα δεν υπάρχει αλλαγή. Δεν υπάρχει πριν ή μετά.
Κάθε στιγμή είναι πλήρης από μόνη της.
Αυτό είναι μέρος της έντασης της εμπειρίας που ανήκει στη συνείδηση του Εαυτού – αιώνιο, αμετάβλητο, το ακίνητο κέντρο του στροφικού μας κόσμου.
Και όμως επειδή η ζωή είναι ένα ενιαίο, αλληλένδετο, ζωντανό ον, μέσα σε κάθε στιγμή περνάει με ροή η παλίρροια και η στροφή των γαλαξιών, στις χήνες που πετούν νότια, ένα “v” στον ουρανό, στους εραστές που χαϊδεύουν ο ένας τον άλλον.
Αυτές είναι οι ιστορίες της ζωής που γεννιούνται στιγμή προς στιγμή, πλεγμένες μαζί σε ένα ενιαίο ζωντανό ταπισερί.
Σε κάθε στιγμή ό, τι είναι αμετάβλητο και αυτό που αλλάζει πάντα συνδέονται μεταξύ τους, λέγοντας τα μυστικά της δημιουργίας σε όποιον είναι αρκετά ξύπνιος για να ακούσει με το αυτί της καρδιάς, να δει με το μάτι της καρδιάς, να αισθανθεί με την ευαισθησία ενός εραστή.
Η στιγμή είναι μαγική, ζωντανή σε πολλές διαστάσεις.
Είναι πολύ περισσότερο από μια συνειδητοποίηση του φυσικού κόσμου γύρω μας.
Συχνά βιώνουμε αυτές τις στιγμές πιο εύκολα στη φύση, γιατί η φύση ζει μόνο στο αιώνιο παρόν.
Αλλά φυσικά κάθε ανάσα είναι τώρα, είτε περπατάτε σε δρόμο της πόλης είτε είστε στο μετρό.
Αν η στιγμή ζει πλήρως, συνδέει την ψυχή και το σώμα και επιτρέπει την άμεση, άνευ όρων εμπειρία της ζωής.
Δίνει επίσης τη δυνατότητα στην ψυχή να δει την ιστορία που εκτυλίσσεται, έτσι ώστε να μας καθοδηγήσει στο πώς να συμμετέχουμε προς όφελος του συνόλου.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν όλες οι διασυνδέσεις της ζωής στον εσωτερικό και στον εξωτερικό κόσμο.
Όντας πλήρως παρόντες τη στιγμή που μπορούμε να δούμε τους κραδασμούς των φτερών του κολιμπρί καθώς πίνει νέκταρ από το λουλούδι.
Και είμαστε επίσης ζωντανοί μέσα στην ιστορία της Γης που εκτείνεται σε χιλιετίες.
Αυτή τη στιγμή το πεπρωμένο της Γης βρίσκεται σε μετάβαση και κρίση, εν μέσω της έκτης μαζικής εξαφάνισης των ειδών, της πρώτης μαζικής εξαφάνισης που προκλήθηκε κυρίως από ανθρώπους.
Και υπάρχει επίσης μια άλλη ιστορία, ότι αυτός ο πλανήτης έχει τη δυνατότητα να κάνει μια πνευματική αλλαγή στην εξέλιξή του αυτή τη στιγμή, όπως υπονοείται στο ημερολόγιο μακράς καταμέτρησης των Μάγια που είδε το 2012 ως μια στιγμή γαλαξιακής ευθυγράμμισης και την αρχή μιας νέας εποχής —Μια «Μεγάλη στροφή».
Ο χρόνος και το διαχρονικό πλέκονται μαζί στις ιστορίες που μας περιβάλλουν, και είμαστε μέρος αυτού του ιστού της δημιουργίας, συνδημιουργώντας ένα πεπρωμένο που εκτείνεται στα αστέρια.
Το πώς ζούμε αυτό το πεπρωμένο εξαρτάται από το πώς ζούμε τη διασταύρωση της αλλαγής και του αμετάβλητου, του αιώνιου και του παροδικού.
Εδώ συναντιούνται οι δύο θάλασσες, όπου τέμνονται το Θείο και ο άνθρωπος.
Εδώ είναι που το πεπρωμένο της ψυχής πραγματοποιείται πλήρως, και εδώ όπου είμαστε επίσης ξύπνιοι για την παγκόσμια ψυχή, το anima mundi και την ιερή φύση της.
Εδώ οι καρδιές μας μπορούν να ακούσουν την πραγματική ανάγκη της εποχής και να ανοίξουν στην ιστορία της αγάπης που είναι το μεγαλύτερο μυστικό της ζωής.
Η επιστήμη μπορεί να μας πει ότι ο κόσμος μας αποτελείται από άτομα, σωματίδια και ηλεκτρόνια, αλλά υπάρχει μια βαθύτερη σοφία που γνωρίζει ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από αγάπη.
Ως άνθρωποι έχουμε την ικανότητα να ζούμε πλήρως αυτό το μυστήριο της αγάπης, και έτσι να συμμετέχουμε στη θεραπεία και τον μετασχηματισμό της Γης.
Η Γη είναι ένα ζωντανό ον που γεννιέται από την αγάπη, που ξαναφτιάχνεται από την αγάπη κάθε στιγμή. Και η Γη περιμένει και χρειάζεται την αγάπη μας.
Η Γη πληγώθηκε από την απληστία και την εκμετάλλευσή μας, και από τη λήθη μας για την ιερή φύση της.
Χρειάζεται να θυμόμαστε και να επανασυνδεόμαστε, για άλλη μια φορά να αναγνωρίσουμε ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά ένα μέρος αυτού του ζωντανού όντος.
Και η αγάπη είναι το απλούστερο κλειδί αυτής της επανασύνδεσης, γιατί η φύση της αγάπης είναι η ενότητα.
Η αγάπη είναι ο πιο συνηθισμένος, απλός και πιο άμεσος τρόπος για να αποκαλύψετε το πραγματικό – τα πιο εσωτερικά μυστικά της ζωής και την αρχική ενότητά της.
Βρίσκεται στη ρίζα όλων όσων υπάρχουν, καθώς και σε κάθε μπουμπούκι που ανοίγει την άνοιξη, κάθε φρούτο που ωριμάζει το φθινόπωρο.
Η αγάπη μπορεί να μας ανοίξει σε βαθιά συμμετοχή στη ζωή του συνόλου, μπορεί να μας διδάξει για άλλη μια φορά πώς να ακούμε τη ζωή, να νιώθουμε τους χτύπους της καρδιάς της ζωής, να αισθανόμαστε την ψυχή της.
Μπορεί να μας ευθυγραμμίσει με το ιερό μέσα σε όλη τη δημιουργία και να μας επανασυνδέσει με την έμφυτη γνώση μας ότι το Θείο είναι παρόν σε όλα, σε κάθε ανάσα, σε κάθε πέτρα, σε κάθε ζωντανό και άψυχο πράγμα.
Στην ενότητα της αγάπης, όλα περιλαμβάνονται και όλα είναι ιερά.
Το «ιερό» δεν είναι κάτι πρωτίστως θρησκευτικό ή ακόμη και πνευματικό.
Δεν είναι μια ιδιότητα που πρέπει να μάθουμε ή να αναπτύξουμε.
Ανήκει στην πρωταρχική φύση όλων αυτών που υπάρχουν.
Όταν οι πρόγονοί μας ήξεραν ότι όλα όσα μπορούσαν να δουν ήταν ιερά, αυτό δεν ήταν κάτι που διδάχτηκαν, αλλά ενστικτωδώς ήταν γνωστό.
Η φύση ήταν τόσο απαραίτητη, όσο το φως του ήλιου, όσο η αναπνοή.
Όλοι έχουμε μέσα μας μια αίσθηση του ιερού, μια αίσθηση ευλάβειας, όσο και αν την εκφράσουμε. Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας.
Ο καθένας μας φέρνει αυτή την πρωταρχική γνώση μέσα στη συνείδησή μας, ακόμα κι αν την έχουμε ξεχάσει.
Η σχέση με το ιερό είναι παλαιότερη από κάθε επίσημη θρησκεία, παρόλο που βρίσκεται στα θεμέλια πολλών θρησκειών.
Είναι μια θεμελιώδης αναγνώριση του θαύματος, της ομορφιάς και της θεϊκής φύσης του κόσμου.
Είναι μια αισθητή ευλάβεια, μια εσωτερική αίσθηση – μιλάμε ακόμη και για «αίσθηση του ιερού».
Αν θυμηθούμε το ιερό, θα βρούμε τον εαυτό μας σε έναν ολόκληρο κόσμο όσο είναι ιερό.
Όπως και να το ονομάσουμε αυτό το μυστήριο, διαπερνά όλη τη δημιουργία.
Μπορεί να γίνει πιο εύκολα αισθητό σε ορισμένα μέρη-σε αρχαία άλση, κάτω από τον ουρανό γεμάτο αστέρια, σε ναούς ή καθεδρικούς ναούς, στις χορδές της μουσικής.
Αλλά αυτό είναι ένα μυστήριο που ανήκει σε ότι υπάρχει, δεν υπάρχει τίποτα που να είναι ξεχωριστό από αυτό.
Ως εκ τούτου, γιορτάζει την ενότητα που υπάρχει μέσα και γύρω μας, η ενότητα της οποίας είμαστε μέρος.
Η αίσθησή μας για το ιερό είναι μια αναγνώριση ότι είμαστε μέρος αυτού του βαθύτερου μυστήριου.
Με ανοιχτή καρδιά μπορούμε να δούμε και να αισθανθούμε την ιερή φύση όλης της ζωής.
Μπορούμε να επιστρέψουμε την ευλάβεια στην πολλαπλότητα της δημιουργίας και στην «αλληλεπίδρασή» της.
Η αγάπη και η ιερή φύση της δημιουργίας ανήκουν μαζί, είναι ζωτικής σημασίας για την ευημερία της ζωής.
Και σε κάθε στιγμή μπορούμε να ζήσουμε αυτή τη δύναμη της αγάπης, με όλες μας τις αισθήσεις μπορούμε να είμαστε ξύπνιοι σε ότι είναι ιερό.
Εδώ μπαίνουμε στην αρένα της πραγματικής υπηρεσίας, της υπηρεσίας στη ζωή και την αγάπη, με τα χέρια και τις καρδιές μας.
Η ζωή θα μας μιλήσει όπως μίλησε στους προγόνους μας, και αν την ακούσουμε με προσοχή θα μας πει πώς να βοηθήσουμε στην ώρα της ανάγκης.
Τότε είναι που η στιγμή ζωντανεύει πλήρως και η προσευχή και η δράση συνδέονται μεταξύ τους.
Με απλές πράξεις μπορούμε να πλέξουμε ξανά τις ιστορίες της αγάπης στη ζωή, έτσι ώστε για άλλη μια φορά να τραγουδήσει τη νότα της ενότητας, και έτσι να ξεκινήσει το ίδιο το έργο της θεραπείας.
Τα μικρά πράγματα με μεγάλη αγάπη φτάνουν πιο μακριά από ότι μπορούμε να δούμε, γιατί γίνονται μέρος του ιστού της δημιουργίας.
Και υπάρχουν πολλοί τρόποι συμμετοχής, από την απλή πράξη της προσευχής για τον κόσμο, μέχρι τη φύτευση λουλουδιών ή λαχανικών στον κήπο μας με αγαπημένα χέρια, μέχρι την ακρόαση των προβλημάτων ενός άλλου με δεκτική καρδιά.
Μέσα από την αγάπη μας τρέφουμε τη ζωή με αόρατους τρόπους.
Επειδή η ζωή είναι έκφραση αγάπης, κάθε πράξη αγάπης είναι μια συμμετοχή και δώρο στο σύνολο.
Η αγάπη ανήκει μόνο στη στιγμή.
Η αγάπη, που γεννήθηκε στο αιώνιο τώρα, μας απαλλάσσει από τα πρότυπα που συστέλλονται και δένουν, γι ‘αυτό και ο Ρούμι λέει:
“Βγες έξω από τον κύκλο του χρόνου και στον κύκλο της αγάπης”.
Η αγάπη δεν μπορεί να συλληφθεί ή να τεθεί υπό όρους, αλλά «φτάνει ολοκληρωμένη εκεί ακριβώς όπως το φεγγάρι στο παράθυρο».
Η αγάπη κάνει τα άτομα να γυρίζουν και τις καρδιές να στρέφονται προς τον Θεό.
Είναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής και μπορούμε να το ξαναδώσουμε στη ζωή, ένα γεύμα για την οικογένεια ή τους φίλους που μαγειρεύεται με αγάπη και προσοχή που θρέφει το σώμα και την ψυχή.
Περπατώντας «σαν να φιλάτε τη γη με τα πόδια σας» προσφέρετε αυτό το δώρο στη Γη, εκεί που είναι περισσότερο απαραίτητο.
Μέσα από τις καρδιές της ανθρωπότητας η αγάπη μπορεί να ρέει στη δημιουργία, ξυπνώντας τον κόσμο στιγμή προς στιγμή.
Η αγάπη μεγαλώνει με την προσφορά και ρέει μέσα από τον ιστό της ζωής, αλλάζοντας όλα όσα αγγίζει.
Τότε η ζωή μπορεί να αρχίσει να τραγουδά ξανά, όχι για εκμετάλλευση ή απληστία, ωκεανούς γεμάτους πλαστικό και καθαρά δάση, αλλά για θαύμα και ομορφιά και για την ιερή φύση όλων όσων υπάρχουν.
{Llewellyn Vaughan-Lee_δάσκαλος σούφι}
