«Πέθανε έτσι όπως είσαι, ώστε να μπορέσεις να γίνεις αυτό που είσαι πραγματικά.
Πέθανε στο εγώ ώστε να μπορέσει να γεννηθεί το θεικό μέσα σου.
Πέθανε στο παρελθόν, ώστε να γίνεις ανοιχτός στο μέλλον.
Πέθανε στο γνωστό, ώστε να μπορέσει να διεισδύσει μέσα σου το άγνωστο.
Πέθανε στο νου, ώστε να μπορέσει η καρδιά να αρχίσει να πάλλεται και πάλι, ώστε να μπορέσεις να ανακαλύψεις και πάλι την ίδια σου την καρδιά, που την έχεις χάσει τελείως.
Δεν ξέρεις τι είναι καρδιά!
Ο παλμός που ακούς δεν είναι η πραγματική καρδιά, είναι απλώς το σωματικό μέρος της καρδιάς.
Υπάρχει και το ψυχικό μέρος της, κρυμμένο από πίσω.
Αυτοί οι χτύποι της καρδιάς είναι από το σωματικό μέρος της καρδιάς.
Σε αυτούς τους χτύπους ή ανάμεσα σε αυτούς τους χτύπους, σε αυτά τα κενά, είναι ο πραγματικός χτύπος της πραγματικής καρδιάς, το ψυχικό μέρος.
Αυτή η καρδιά που ξέρεις είναι μόνο το υλικό μέρος.
Έχεις χάσει εντελώς την επαφή με το θεϊκό μέρος της καρδιάς σου.
Ζεις μια ζωή χωρίς αγάπη, μια ζωή χωρίς καρδιά. Είσαι σαν σκληρή πέτρα. Ούτε και οι πέτρες δεν είναι τόσο σκληρές, μπορούν να σπάσουν.
Και σου λέω, με μεγάλη και μακρά εμπειρία: όταν προσπαθώ να σπάσω τη δική σου πέτρα, είναι πολύ δύσκολο, επειδή η πέτρα σου θέλει να προστατευτεί με κάθε τρόπο.
Προσπαθείς να προστατέψεις τις αρρώστιες σου, προσπαθείς να προστατέψεις την νεύρωσή σου, την τρέλα σου, επειδή με αυτά είσαι ταυτισμένος.
Νομίζεις ότι εσύ είσαι αυτά.
Δεν είσαι.
“Μέχρι να πεθάνεις, δεν θα γνωρίσεις ποτέ ποιος είσαι”.
{Osho}