Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους.
Τα χέρια τους που με χάιδευαν, τα γέλια τους και οι φωνές τους, σαν ξαπόστεναν μέσα στην σκιά μου, τα παιχνίδια τους και οι χοροί τους, με έκαναν να ξεφεύγω από την μονοτονία της αιωνιότητας μου.
Η ικανότητα τους να προχωρούν γρήγορα, να πηγαίνουν και να έρχονται, μου δημιουργούσε μία λαχτάρα και μία προσμονή για την επόμενη περιπέτεια που θα ζούσαμε μαζί κάτω από τα κλαδιά μου.
Σε αντάλλαγμα τους προσέφερα την δροσιά που τους έλειπε από τον καιρό, που πάψαμε να συμβιώνουμε.
Και την προστασία από κάποια ξαφνική νεροποντή.
Οι φίλοι μου οι άνθρωποι, θέλησαν τώρα να με κάψουν.
Διότι, αν κατάλαβα καλά, τους έπιανα χώρο στην ματαιοδοξία τους.
Αυτό που με λυπεί περισσότερο, είναι πως δεν με λογαριάζουν ως θύμα.
Όταν φεύγουν εκείνοι, μετριούνται ένας-ένας.
Όταν φεύγουν εκατομμύρια συγγενείς μου, τους ακούω να λένε:
“Ε, ήταν απλά ένα δάσος, Θα ξαναβλαστήσει.”
Μα η αλήθεια είναι πως και αυτοί θα ξαναγεννήσουν.
Όταν η πλημμύρα του φθινοπώρου φτάσει να τους πνίξει, θα μπορούσα να καμωθώ πως, ήταν απλώς μία πόλη.
Μα δεν θα το κάνω.
Βλέπεται δεν φέρω ελεύθερη βούληση, και είμαι πλασμένος από τον δημιουργό να κρατάω τις ισορροπίες εδώ που φύομαι.
Και τις φυσικές και τις πνευματικές.
Ο σκοπός μου, πέραν της ρύθμισης του οξυγόνου σας, που ήδη έχετε ανακαλύψει, είναι να σκορπώ την αγάπη.
Να την λαμβάνω από τα ουράνια σώματα και να την μοιράζω στην γη και τα πλάσματα της.
Κι αν αυτό δεν σας πείθει, σκεφτείτε πώς μεταλλάσσεται η ψυχή σας κάθε φορά που πλησιάζετε τους τόπους μου.
Τα Δάση.
Μαγεία ε;
Ίσως κάποια στιγμή συνειδητοποιήσετε ότι μπορώ να αισθάνομαι και να κάνω πολλά περισσότερα απ’ όσα φαντάζεστε.
Αμέτρητες φορές πήρα τον θυμό, τις έγνοιες και την στεναχώρια από κάποιον άνθρωπο που κάθισε στις ρίζες μου για λίγο.
Και πόσες φορές ψιθύρισα σε έναν ταλαιπωρημένο από τις πολλές τις σκέψεις, νου, μία χρυσή λύση για το πρόβλημα του.
Κι εκείνος γεμάτος έμπνευση, κατηφόρισε περιχαρής στο σπίτι του, έτοιμος να αλλάξει την ζωή του.
Δίχως να αναρωτιέται από που του ήρθε αυτή η έμπνευση.
Μπορείτε επίσης να μας εκμυστηρεύεστε τις ευχές σας, κι εμείς να τις μεταβιβάζουμε με ευκολία και χάρη στον ουρανό.
Για κάποιους ανθρώπους είμαι απλώς ένα δέντρο που πιάνει χώρο στα σχέδια τους.
Για κάποιους άλλους, πολύ πιο ανθρώπους, είμαι μια μαγική οντότητα, που κάνει την Γη αυτήν ευχάριστο και μαγικό μέρος για να ζεις.
Δυστυχώς, οι πρώτοι μου έδωσαν σαν εμπειρία την φρίκη να αισθάνομαι και να βλέπω το κορμί μου να μεταμορφώνεται σε κάρβουνο, βασανιστικά.
Να αργοκαίγομαι μέχρι να σβήσω εντελώς.
Καθώς το τελευταίο φυλλαράκι που μένει πάνω μου μου δίνει άλλες δυο πνοές, θα σας πω αυτό το μυστικό και φροντίστε να μην το ξεχάσετε:
Όλη η αλήθεια και η χαρά στην ζωή σας αρχίζει από εμάς, τα δέντρα.
Οτιδήποτε όμορφο υπάρχει σε τούτον τον κόσμο, πατάει με τα πόδια του επάνω μας.
Τρέφει τις ρίζες του από τις ρίζες μας.
Η Χαρά της Ζωής, εμπνέεται από τον αέρα που εκπέμπουν τα φύλλα μας.
Ο Έρωτας της Ύπαρξης ανθίζει μέσα από τα λουλούδια μας.
Η Αγάπη των Αιώνων κουρνιάζει προστατευτικά στις φυλλωσιές μας.
Κάποιοι από το είδος σας επιθυμούν να μην είσαστε ούτε χαρούμενοι μεταξύ σας, ούτε ερωτευμένοι με αυτήν την πλάση.
Καίνε εμάς, ώστε να κάνουν εσάς δυστυχισμένους.
Είναι λίγοι, κι εσείς πολλοί.
Μην πτοείστε.
Θα χρειαστεί τώρα να πιάσετε εσείς τα κλαδιά μας κι εμείς τα χέρια σας, και σαν φύλακες του πλανήτη μας να δώσουμε μαζί αυτήν την μάχη.
Μετατράπηκα σε κάρβουνο, παρά ένα φυλλαράκι, για να σας μεταφέρω αυτά τα λόγια.
Υπέφερα αρκετά.
Ήρθε τώρα η ώρα να αποχωρήσω.
Αν ξαναγεννιόμουν, θα ζητούσα από τον δημιουργό να με φέρει πίσω ως άνθρωπο.
Να μπορώ να τρέχω μακριά από τις φλόγες που κάποιοι μοχθηροί σκορπούν.
Μα περισσότερο, να φυτεύω παντού σπόρους και νέα δέντρα.
Ώσπου μια μέρα να γίνει η πλάση το πιο χαρούμενο και όμορφο μέρος να ζεις.
Αυτό να κάνετε κι εσείς.
Αντίο φίλοι μου.
Όσοι παίξαμε μαζί, να με θυμάστε.
{Ένα Δέντρο_του Vasileios Muan Michopoulos}
